دعوت رحمان

;هر که دور از دعوت سبحان بود          ;او گدا چشم است گر قارون بود

;گر فقیری گوهر جان را طلب             ;زان هوا خود را بسوزان روز و شب

;روی آور جانب عشق خدا      ;تا غم دنیا شود از تو جدا

;عشق دنیا چون رود از دل برون          ;عشق حق پیدا شود در اندرون

;در دلی دو عشق کی باشد پسند    ;بلک گویَندت برو بر خود مخند

;گر تو را دو دل بُدی بودی روا   ;عشق بازی با جهان و با خدا

;هیچ مردی با دو دل پروردگار ;نافرید است در جمیع روزگار

عشق خدا

;هر که را حق برگزیند ای کبار            ;بی طلب او عشق یابد در کنار

;خاطرش پر گردد از عشق خدا           ;عشق این دنیا شود از وی جدا

;جان به پیشش رو نماید از درون        ;فارغ آید زین هواهای برون