عبارات زیادی در انجیل وجود دارد که منظور عیسی(ع) را از مفهوم پدری و پسری به روشنی بیان می کند، از جمله آنجا که به «مریم مجدلیه» که بر سر قبر او آمده می گوید: «اکنون تو پیش برادرانم رفته بگو که من نزد پدر خود و پدر شما و خدای خود و خدای شما صعود می کنم» (یوحنا، 20 مرقس 16 متی 28)
عبارت «پدر من و پدر شما و خدای من «خدای شما» نشان می دهد که نسبت عیسی(ع) با خداوند همان نسبت مردمان با خداوند است یعنی نسبت خالق و مخلوق. اگر پدر بودن خداوند برای عیسی(ع) غیر از پدر بودن او برای دیگر مردمان بود، این دو را در یک عبارت به یک نسبت ذکر نمی کرد.
از طرف دیگر انجیل تصریح دارد بر اینکه عیسی(ع) با زبان تمثیلی سخن گفته: «جز با تمثیل با آنها صحبت نکرد اما توضیح همه چیز را به شاگردان خود می داد». (متی 13 مرقص 4)
در جایی که قرائن و شواهد زیادی دلالت دارد بر اینکه رابطه عیسی با خداوند رابطة مخلوق با خالق خود بوده، چگونه این موضوع مورد غفلت قرار گرفته و مفاهیم کنایی و تمثیع حمل بر حقیقت شده است؟
