ازدواج پیامبر گرامی اسلام با حضرت خدیجه علیهاالسلام

کمال دینت مبارک!

نزهت بادی

اینجا، در پیچ هفتم آسمان، ایستاده بر درگاه بهشت، هزار قبیله عاشق از ملائک، انتظار تو را می کشند.

عروس نیک سرشت مهر گستر!

دامان سپید بخت خویش را از این سرای خاکیان برکش و قدم در محله افلاکیان بگذار؛ زیرا در رویای گمشده هر زنی که در جست وجوی نیمه خویش است، آرزوی وصلت با مردی است که شب های تو را به عطر سجاده و نسیم دعا، گره خواهد زد و روزهایت را در پیوند با معرفت و خلوص، معنا خواهد بخشید.

اگر هر انسانی با ازدواج، نیمی از دین خویش را کامل می کند و ایمان ناقصش را تمامیت می بخشد، تو با ازدواجت، دین غربت زده اسلام را کمال می بخشی و عطر ایمان و یقینت را با ترس و تردید تازه مسلمانان، درهم می آمیزی.

از هم اینک، دامان صبر و مهر خویش را پذیرای زخم خوردگان دل سپرده به اسلام کن که خانه تو، مأمن بی پناهی های رهروان پیامبری است که کوچه ها، با سنگ و خاکستر به استقبال او می آیند.

دو بال یک کبوتر

فاطره ذبیح زاده

ازدواج، سرشار از لحظه های ناب الطاف خداست. هدیه آسمانی خالق رحیم است برای لحظه های بی رنگ تنهایی مخلوق! فرمود: «همسرانی برایتان آفریدیم از جنس خودتان تا مایه آرامشتان باشند»؛ از جنس خودتان و برای آرامشتان، تا از خواهش های زمینی سبکبال شوید و اوج بگیرید.

ضیافتی در عرش

امشب، در خاطره زلال مکه نقل می پاشند. هلهله آسمانیان، در لحظه های شیرین و پر ستاره اهل زمین پیچیده است. امشب جشن وصلت است؛ وصلت ماه با خورشید پرفروغ و نامدار مکه. چه شور و شوقی در دیدگان روشن بانوی بزرگ شهر نشسته است!

خدیجه، عروس حجله «امین پیامبر مکی» شده است و ترنم تهنیت ملائک است که بر پلک کعبه می بارد!

بانویی پای به خانه مردِ آسمان ها نهاده است؛ بانویی که آمده تا همدم و همراه همیشگی اش باشد. همسری که عاشقانه، در روزهای سخت و دردمند رسالت، دلسوز و حامی اش باشد. زنی که خداوند، به بندگی و خلوص او مباهات کند. یاوری که دست های سخاوتش برای آیین باشکوه محمدی صلی الله علیه و آله تکیه گاهی باشد و پابه پای لحظه های پر رنج رسول، از بعثت تا شعب پردرد ابی طالب، شریک تب و تاب و غصه های همسرش باشد و دست دل از تمام رنگ های دنیایی فرو شوید. در عرش خدا ضیافتی برپاست؛ آخر امشب وصلت پرخیر «امین پیامبر مکی» است با بانوی اول اسلام، مادر مهربان فاطمه علیهاالسلام !

بر آسمان لاجوردیِ کمال انسانی

پیمان پاک ازدواج که محکم شود، هرچه منیت و خودخواهی است، رنگ می بازد و همه چیز در واژه بزرگ و فراگیر «ما» حل می شود. آن گاه باید به شیوه باران، بارید و طراوت آفرید و این جسم نورانی عشق است که ذره ذره در زندگی ذوب می شود و حرارت و حیات، بر خوشه خوش رنگ صمیمیت می پرورد.

ازدواج، آیتی از پروردگار مهربان است که با سرپنجه اعجاز وصلتی آسمانی، دو روح تک افتاده در برهوت انزوا را، در اوج کشش و جاذبه ای خدایی، به هم می آمیزد و یگانه می سازد. پیمان مقدس «همسری»، پایان «من»ها نیست؛ انتهای راه «منیّت»هاست.

«ازدواج»، حذف «فردیت»ها نیست؛ جمع زدن دو «فرد» است تا به سان دو بال سپید یک کبوتر، پرواز را در آسمان آبی زندگی، به یاد ماندنی تر کنند.