هورمون انسولین که از لوزالمعده ترشح می‌شود، هورمونی است که برای حیات هر فرد ضروری است. وظیفه این هورمون، وارد کردن گلوکز به سلول‌ها و تبدیل آنها به انرژی است. ولی باید بدانید که مقایر بیش از حد این هورمون خطرناک است.
بعضی افراد دارای یک نوع مقاومت در برابر انسولین هستند. یعنی سلول‌های بدن این افراد در مقابل فعالیت انسولین برای وارد کردن گلوکز به سلول‌ها و تبدیل آن به انرژی مقاومت می‌کنند. در نتیجه ممکن است میزان قند و انسولین خون بالا برود. از طرفی در این مواقع حتی لوزالمعده نیز ممکن است برای عادی کردن میزان قند خون، انسولین بیشتری ترشح کند. در صورت بالا بودن وزن بدن، میزان انسولین و قندخون افزایش می‌یابد. افزایش بیش از حد انسولین نیز سبب بالا رفتن کلسترول، فشارخون، تری‌گلیسیرید (که نوعی از چربی‌های خطرناک خون است) و کاهش کلسترول مفید (HDL) می‌شود. در مواردی که قندخون افزایش پیدا می‌کند، ترشح انسولین به طور طبیعی بالا می‌رود تا بدن بتواند میزان قند خون را کاهش دهد. به طور مثال در مبتلایان به دیابت نوع دوم، نشانگان متابولیک و افراد چاق، چون در عملکرد انسولین اشکال وجود دارد، سطح انسولین بالا است. سوال اساسی اینجاست که چگونه می‌توان مقاومت به انسولین را در افراد تشخیص داد؟
هم‌زمان با اندازه‌گیری قندخون (قند ناشتا) می‌توان سطح انسولین را هم سنجید و با مقایسه وضعیت بیمار با شاخص‌های موجود، دریافت که آیا بیمار مقاومت به انسولین دارد یا نه؟ اما به طور طبیعی انتظار می‌رود در افراد چاق، دیابتی‌ها و مبتلایان به نشانگان متابولیک، سطح انسولین کمی بالاتر باشد. چون مقاومت به انسولین در آنها وجود دارد. پس اندازه‌گیری مرتب و هم‌زمان قندخون و انسولین بسیار کمک‌کننده است. به خصوص به دلیل اینکه در ابتدا تظاهرات واضحی وجود ندارد. یعنی فرد علایم مشخصی که نشان‌دهنده مشکل او باشد، ندارد. البته عده‌ای معتقدند، افرادی که مقاومت به انسولین دارند، دارای فشارخون بالاتری هستند. حتی ممکن است قبل از اینکه دیابتی شوند، مراحل پیش دیابت را پشت‌سر گذاشته و اختلال عدم‌گلوکز در آنها دیده شده باشد، اما با بی‌توجهی از آن عبور کرده‌اند.
گاهی در پوست این افراد ضایعات پوستی پدید می‌آید که بیشتر در زیر بغل، گردن و زیر پستان‌ها دیده می‌شود و در افراد چاق شایع‌تر است. می‌توان گفت این علامت پوستی مقاومت به انسولین است و درمان خاصی هم به جز کاهش وزن ندارد. البته اگر بیماری تداوم داشته باشد، باید درمان شود و عامل زمینه‌ای رفع شود. مثلا اگر فرد دیابتی است باید دیابت‌اش را کنترل کند و چون مقاومت به انسولین در او مرتبط با چاقی است باید شیوه‌های کاهش وزن را نیز اجرا کند. اگر مقاومت به انسولین در زمینه بیماری متابولیک باشد، باید علاوه بر آن کمک کرد تا فشارخون و چربی خون نیز کاهش یابد.
منبع:http://www.salamat.com