«حسین علیزاده» از مفاخر ایران است. نوازنده چیره‌دست تار و سه تار، پژوهشگر موسیقی، ردیف دان و آهنگساز. موسیقی فیلم‌هایی چون «گبه»، «دلشدگان»، «زمانی برای مستی اسب‌ها» و «آواز گنجشک‌ها» را ساخته است و 4 بار سیمرغ بلورین به خانه برده است. او تاکنون سه بار نامزد جایزه «گرمی» شده است. او امسال 65 ساله شد و 65سالگی‌اش، غافلگیری زیبایی برایش به همراه داشت. با بنیتا همراه باشید.
حسین علیزاده
این رویدادی مجزا از اجراهایی بود که هر شنبه در تالار حافظ با عنوان «کجشنبه ها» برگزار می‌شود. صبا علیزاده برنامه‌ای برای پدر، بدون اطلاع پدر تدارک دیده بود. پرفورمنسی کوچک توسط در تالار حافظ برای زادروز «حسین علیزاده». روى پرده بزرگى ویدیویى از محله دوران کودکى، بازار، امام‌زاده زید، دبستان حافظ، هنرستان موسیقی، دانشگاه تهران، مرکز حفظ و اشاعه موسیقی و... پخش می‌شد. «آتیلا پسیانی»، «پانته‌آ پناهی‌ها»، «صابر ابر» و «بهناز جعفری»، متنی را اجرا کردند که «پیمان قدیمی» بر اساس زندگی «حسین علیزاده» نوشته بود و خودش هم کارگردانی‌اش می‌کرد.
جشن تولد حسین علیزاده در تالار حافظ
«حسین علیزاده» تازه متوجه شده بود که این پرفورمنس با نام «شب میراث زمین» جشن تولد اوست و مهمانانش هم همه از چهره‌های ادب و هنر این سرزمین. کسانی چون «محمود دولت‌آبادی»، «علی دهباشی»، «فردین خلعتبری»، «بهرام دبیری»، «سیامک آقایى»، «پوریا اخواص»، «هومان اسعدى»، «سیاوش برهانى»، «تینوش بهرامى»، «نگار بوبان»، «على ترابى»، «مانى جعفر زاده»، «على جعفرى پویان»، «احمد پورى»، «نگار خارکن»، «محمد رحمانى»، «حبیب رضایى»، «مریم صادقیان»، «جهانشاه صارمى»، «شهرام صارمى»، «رامین صدیقى»، «حمیده صمدى»، «پوریا عالمى»، «بهزاد عبدى»، «رضا عسگرزاده»، «آرش فرهنگ‌فر»، «مریم قره سو»، «اردشیر کامکار»، «بیژن کامکار»، «قشنگ کامکار»، «هانا کامکار»، «مریم گرماوندى»، «سحر محمدى»، «آیین مشکاتیان»، «آوا مشکاتیان»و دیگرانی از اهالی فرهنگ.
در ادامه همه از روی صندلی‌های خود برخاستند و روی صحنه و رو به «حسین علیزاده» که تنها در جایگاه تماشاچیان روی صندلی‌اش نشسته بود. ایستادند. «صبا علیزاده» بداهه‌ای با کمانچه‌اش نواخت و آنانی که روی صحنه ایستاده بودند، در مقابل چشمان اشک‌بار «حسین علیزاده» بخش‌هایی از نامه او در رد نشان شوالیه را که چند سال پیش نوشته بود، خواندند. سپس دقایقی او را تشویق کردند.
«حسین علیزاده» خود پشت میکروفون آمد و چنین گفت: «چیزى ندارم بگویم، از اول که نشستم دیدم همه چیز آشناست. امشب حالم طورى شده که دلم می‌خواهد ١٢٠ سال دیگر عمر کنم. این مهر و عشق شما به من تعهد مى‌دهد که کار کنم. با وجود شما خیلى خوشبختم. هیچ وقت در زندگی‌ام این همه زیبایى را یکجا ندیده بودم. هرکس را که نگاه می‌کنم، هر چهره‌اى را که مى‌بینم، همه همان‌هایى هستند که همیشه در قلبم بودند. کاش باز هم بتوانم کارهایى بکنم که شما درباره‌اش حرف بزنید».
دوباره تشویق مهمانان بالا گرفت. سپس «سهراب سلیمی» کارگردان تئاتر، سخن آغاز کرد. یادداشتی با عنوان«راز ابریشم و طنین، علیزاده، درخت توت.» بخشی از آن چنین بود: «درخت توت براى من همیشه یادآور طنین ابریشمى پنجه‌های توست. باد، بذرهاى تو را در دوردست‌ترین نقاط این سرزمین پراکنده و ریشه‌های تو در قلب خاک وطن تنیده. سرپنجه‌های تو را چشیدن ، بوسیدن و در سایه سار ساتمه هاى تو نشستن، آن گاه که طعم میوه شیرین آوایى را کوک می‌کنی.»
سخنش را با دعوت از استاد برای نواختن، به پایان برد. «حسین علیزاده» بار دیگر روی صحنه آمد و با ساز «علی بوستان» گوشه‌ای از هنرش را برای حاضران نواخت.
جشن تولد حسین علیزاده در تالار حافظ
