نیما یوشیج در جلوه ای دیگر

«آی آدم‌ها»، «داروگ»، «می‌تراود مهتاب» را همه خوانده‌ایم و شنیده‌ایم. این‌ها سروده‌های «علی اسفندیاری» است. کسی که او را به نام «نیما یوشیج» می‌شناسیم. همان پدر شعر نو فارسی یا «نیمایی». با بنیتا همراه باشید تا نگاهی به زندگی او و تصاویری غریب از او بیندازیم.

«علی اسفندیاری»، متولد «یوش» است. روستایی جنگلی در بخش «بلده» از توابع شهرستان «نور» استان مازندران. در پاییز متولد شد. 21 آبان 1274 . تا 12 سالگی در همان «یوش» و در دل طبیعت بود؛ تا اینکه به تهران کوچیدند. او در مدرسه گوشه‌گیر و منزوی بود. به تشویق یکی از معلمانش به نام «نظام وفا» به سرودن شعر پرداخت و این آغازی شد بر کار شاعری که شعر فارسی را با تحولی بزرگ روبه‌رو کرد و شاعرانی چون «احمد شاملو» وام‌دار اویند. انتشار اولین شعرهای نو او، مانند منظومه‌ی «قصه رنگ پریده» در جامعه‌ی ادبی آن روزگار ایران، آشفتگی بزرگی به بار آورد و شاعرانی چون «ملک الشعرای بهار» و «مهدی حمیدی شیرازی» بر او خشم گرفتند و به آزار و تمسخر او پرداختند. اما او به کار خود ادامه داد. «نیما» متأثر از تحولات سیاسی و اجتماعی زمانه‌ی خود بود و حتی قصد داشت که به «جنبش جنگل» و «میرزا کوچک خان جنگلی» بپیوندد؛ اما در نهایت به همان کار نویسندگی و شاعری خود و چاپ مقالات و اشعارش در مجلات پرداخت. او در سال 1305 ازدواج کرد. با «عالیه جهانگیری»، خواهرزاده نویسنده نامدار «میرزا جهانگیر صوراسرافیل». این ازدواج تا پایان عمر «نیما» دوام آورد و حاصل آن پسری بود به نام «شراگیم».

«نیما» در سن 64 سالگی و در حالی که از بیماری ذات‌الریه رنج می‌برد، در 13 دی‌ماه 1338 در تهران درگذشت. از اولین کسانی که بر بالین وی حاضر شدند «جلال آل احمد» بود. «نیما یوشیج» را در «امامزاده عبدالله تهران» به خاک سپردند، اما بنا به وصیتش در سال 1372 پیکر او را به خانه‌اش در «یوش» منتقل کردند و در کنار مزار خواهرش به خاک سپردند.

در ادامه علاوه بر چند تصویر مشهور، تصاویر کم‌تر دیده شده‌ای از این شاعر را نیز مشاهده می‌کنید.