زمستان های سیبری بسیار سخت هستند.آب دریاچه ی بایکال ، که از بزرگترین دریاچه های آب شیرین در جهان است ، تا چندین متر منجمد می شود.دمای هوا اغلب به زیر صفر می رسد.تنها راه نجات بانیا است .بانیا نوعی سونای روسی است.در این سونا افراد می توانید ابتدا در بخار گرم بنشینند و سپس درون آب یخ شیرجه بزنند.گفته می شود این کار برای بهبود گردش خون بسیار مفید است.
اما در تابستان این مکان به بهشت تبدیل می شود.هوای گرم ، توریست ها را به سواحل بایکال می کشاند.جنگل های سرسبز تایگا که دریاچه ی آبی را احاطه کرده اند و مکانی که Nerpa ، خوک دریایی آب های شیرین ، تنها در آنجا یافت می شوند ، را می توان دید.
این " گالاپاگوس روسیه " است که با حیات وحش بومی پیوند خورده است و یکی از بزرگترین دریاچه های جهان است.این دریاچه 25 میلیون سال عمر دارد.حال و هوای تاریخی و اعتقادات بودایی وشمنیسم به این مکان اتمسفری مرموز داده است.این مکان با سواحل بی نظیر ، که هزاران مایل از شهر فاصله دارد ، در تابستان بسیار زیباست.
برخلاف روسیه ی غربی ، روسیه ی شرقی دارای فرهنگ شرقی است و با چین و مغولستان از جنوب و قزاقستان از جنوب شرقی هم مرز است.جمهوری بوریاتیا که بخش جنوبی دریاچه را در بر گرفته است ، دارای فرهنگ خاص است.جزیره ی اولخون ، با منظره ای از حیات وحش بایکال و فرهنگ های مختلف، مکانی بسیار عالی برای یک تجربه ی به یاد ماندنی است.
برای کسانی که اولخون را - که بزرگترین جزیره از 27 جزیره ی این دریاچه است- خانه می نامند ، این جزیره دارای فضایی روحانی است.گفته می شود ارواح مقدس بخشی از این مکان بوده و در آن ساکن هستند.افراد بومی اعتقاد دارند این ارواح از قرن ها پیش در این جا حضور داشته اند.این افراد که "شمن" نام دارند در مراسم های مختلف با این ارواح ارتباط بر قرار می کنند.امروزه ،توریست ها را در اتوبوس های نظامی شوروی سابق از جاده های خاکی زیبا به گردش و بازدید از مکان های مقدس می برند. راهنمای تور از قدرت های روحانی و معنوی دریاچه و اینکه عمدتا در کجا قرار دارند برای مسافران داستان هایی می گوید.
شامانکا همیشه یکی از مقدس ترین مکان های روی زمین بوده است.حتی هنگامی که بودا در انجا رواج پیدا کرد ، همچنان برای مردم همان قدرت های معنوی و روحانی اش را داشت.مردم بومی و توریست ها ، ربان های رنگارنگی به بالای صخره ها بسته و یکی را به عنوان پیشکش به خدایان رها می کنند.کافه ی قرار گرفته در نزدیکی بایکال ، این امکان را به توریست ها می دهد که در کنار منظره ی زیبای شامانکا و بایکال ، که بیشتر از همه ی دریاچه های آب شیرین آب دارد ،از غذای خود لذت ببرند.در پشت کافه ، دهکده ی کوچک Khuzhir قرار دارد که شامل کافه های کوچکی با حال و هوای اروپایی و بوریاتی ، سوناهای روسی و موزه ی فرهنگ و تاریخ بومی است.
در سال 1996 ، یونسکو،دریاچه ی بایکال را به دلیل زیبایی های منحصربه فرد، تاریخ و طبیعت غنی ،به عنوان میراث جهانی خواند.
