در بخش نهم به سراغ پیر بالمان میرویم؛ کسی که بیشتر دنبال پول بود تا ایجاد موجی نو. با کمک Cecil Beaton و Gertrude Stein بود که توانست موفقیت خود را در صحنه های بین المللی جشن بگیرد. اما موقعیت خود را با توجه به بازارهای خارجی و طراحی لباس با توسل به هنر پاریسی اش به مخاطره انداخت.
ملیت: فرانسوی
روزهای آغازین: زمانی که دانشجوی معماری بود برای Edward Molyneux و Lucien Lelong به صورت پاره وقت کار میکرد و به همین ترتیب به همکاری با کریستین دیور رسید تا اینکه در 1945 اولین شو لباس خودش را به راه انداخت.
آثار به نام:
لباس های شب درخشان, لباس های رسمی و خوش دوخت روز, پارچه های کار شده , پیراهن های بلند و کمر باریک , دامن کلوش
نو آوری ها:
استایل فرانسوی جدید که بیشتر بر نحوه تولید و برش های دقیق منطبق بود تا چشمگیری و عجیب و غریب بودن, لباس های پر از زرق و برق کار شده, ورود به بازار آمریکا
آیا میدانستید؟
بالمان به عنوان طراح لباس بسیاری از فیلم ها کار کرد و نامزد دریافت جایزه تونی هم شد. به عنوان مثال طراحی لباس فیلم And God created woman با بازی بریجید باردوت را در لیست کارهایش دارد.
تا پیش از سال های دهه 60 که مد هنوز به یک سرگرمی پوپولیستی تبدیل نشده بود, مد و شوهای مد به اندازه کافی مهم و جذاب بودند که هنرمندان, فیلسوفان و روشنفکران را به ردیف های اول خود جذب کنند و در مقابل, آنها نیز با این رویدادها مانند یک تجربه ناب تکرارنشدنی مانند تماشای یک کنسرت یا باله رفتار میکردند. به طور مثال شیاپارلی و شانل افراد مشهوری مانند سالوادور دالی, اورسن ولز, کوکتیو, استراوینسکی را به تماشای هنرشان کشاندند.
در ابتدای کار پیر بالمان به عنوان یک طراح مستقل شانس این را داشت تا دو متفکر و روشنفکر مورد احترام را در کنار خود داشته باشد؛ Gertrude Stein و Alice B Toklas که دراولین شو او بعد از جنگ شرکت کردند. استین مقاله ای درباره این شو به نام " از تاریکی به روز" نوشت که در مجله Vogue چاپ شد. در این مقاله او نحوه ملاقاتش با بالمان در دوران جنگ جهانی دوم ودوستی اش با او و مادرش را تشریح کرد و به اینکه او برایشان پارچه از پاریس میاورد تا لباس هایشان را رفو کند و در نتیجه برایشان لباس هم میدوخت اشاره کرد. او در این مقاله نوشت : " فکر کنم من و مادرش تنها کسانی بودیم که لباس های دوخت پیر را برای سالهای طولای بر تن داشتیم, ما به خود می بالیدیم و بسیار خوشحال بودیم. بله خوشحال بودیم.... " مطمئنا هیچ طراح لباس طراز اولی از اینکه چنین شخصیت مورد احترامی در ابتدای کارش چنان نیرویی به آن بدهد بهره نبرده است.
از آن روز به بعد نام بالمان در همه جای پاریس شناخته شده شد.
Pierre Alexandre Claudius Balmain در سال 1914 در ده کوچکی به نام St Jean de Maurienne واقع در دامنه های آلپ به دنیا آمد. مادرش در گالری Parisiennes , یک لباس فروشی که توسط دو عمه اش اداره میشد کار میکرد. صاحب این مغازه پدر آینده پیر بود که یک تجارت موفق پارچه و ماهوت را به ارث برده بود.
او زمان زیادی را درکودکی اش در این مغازه گذراند و ناخودآگاهانه با درست کردن مدل های کاغذی در دنیای مد غوطه ور شد. زندگی شان به نظر برازنده میامد تا اینکه پدرش ناگهانه فوت کرد و اینجا بود که متوجه شدند به جای داشتن پول فراوان دارای قرض های فراوان هستند, تجارتشان مدت ها بود که با رکود مواجه بود و پدر این را مخفی نگه داشته بود. آنچه برایشان به جا ماند صندوقی پر از لباس های تئاتری بود که پدرش زمانی که یک هنرمند آماتور بود گرد آورده بود , این مجموعه به نوآوری و خیالبافی های پیر 7 ساله که به تازگی پدرش را از دست داده بود کمک شایانی کرد.
در سال 1925 و در 11 سالگی, در یک مدرسه شبانه روزی در Chambéry بورسیه شد و تا میتوانست از امکاناتش شامل رقص و سوارکاری و شمشیربازی استفاده کرد. در انتهای تحصیلاتش با اینکه خیلی جوان بود بسیار برازنده شده بود و میدانست که میخواهد در زمینه مد کار کند اما در École des Beaux-Arts به تحصیل معماری پرداخت تا مادرش را شادمان کند. همانطور که خودش حدس میزد او برای این رشته ساخته نشده بود برای همین به یک طراح نامه نوشت و تقاضای یک کار پاره وقت کرد و خیلی زود به Lelong , Lanvin و Molyneux معرفی شد و نفر آخر به او یک کار نیمه وقت داد.
دوره او در گالری Molyneux با فراخوانده شدنش به جنگ در سال 1936 متوقف شد. او دوباره کارش را تا زمان صلح در کنار مولینوکس از سر گرفت و از کار با او بسیار به خود میبالید. او درباره مولینوکس اینگونه گفت : " یک مرد انگلیسی منزوی و با شکوه که دنیای مد را در در سال های دهه سی در دستانش داشت. "
بعد از آن در کنار Lucien Lelong کار کرد و اولین تجربه طراحی اش را چشید و دیور را ملاقات کرد. این دو به سرعت به هم نزدیک شدند و رابطه خوبی را ایجاد کردند, دیور او را بسیار حمایت کرد طوری که وقتی پیر تصمیم به مستقل شدن گرفت به دیور پیشنهاد شراکت داد. دیور علاقه مند شد و برنامه ریزی های زیادی هم برای کسب و کارشان کردند اما در پایان دیور عقب کشید ! به عقیده دیور شراکتشان ناشدنی بود. آنها هر دو حس کردند که مورد خیانت واقع شده اند و پس از آن یکدیگر را به ندرت ملاقات کردند. صحبت هایی در مورد این وجود داشت که این جدایی دلیلی بالاتر از مسایل تجاری داشت.
این سردی هر دو را تحت تاثیر قرار داد. دیور با نداشتن بالمان در کنارش بی انگیزه شد اما پیر که در ابتدا هم مشتاق تر بود به موفقیت می اندیشید به همین دلیل در 12 اکتبر 1945 اولین شو خود را در سالنی در rue Francois 1er به راه انداخت. با وجود محزون بودن این مجموعه و رنگ های عمدتا تیره اش موفقیت چشمگیری برای بالمان رقم زد. Toklas درباره این مجموعه چنین نوشت: " و ناگهان بیدارباشی برای تلقی جدید از ماهیت مد: تزیین و بزرگنمایی فرم و فریبندگی زنانه" برخی این گفته را به مجموعه New Look دیور نسبت میدهند اما دیور یک سال بعد شو خود را برگزار کرد؛ بعد از اینکه این متن نوشته شد.
Cecil Beaton عکاس, نویسنده و طراح به همراه Christian Berard که دو شخص بسیار تاثیرگذار در مطبوعات بودند از او به عنوان " چهره جدید در شهر" معرفی کردند و کار و بار بالمان حسابی گرفت. همانطوریکه بالمان به درستی در کتاب " سال ها و فصل های من" اشاره کرد, یک خانه مد به سختی میتواند نام خود را از رده ای که در ابتدای کار در آن قرار داده شده بیرون بکشد و او بسیار خوش شانس بود که در همان ابتدای کار در بین بهترین ها و طراز اول های این صنعت تنها با بیرون دادن یک مجموعه قرار گرفت.
پشت صحنه تمام ستایش ها؛ بالمان قرار داشت که عزمش را برای موفقیت جزم کرده بود. خوش زبان, با اعتماد به نفس و مشوق خصوصیت هایی بودند که به وسیله آنها توانست یک میلیون فرانک جمع کند تا بتواند کارش را شروع کند. علاوه بر آن او مجبور شد 200 هزار فرانک از مادرش قرض بگیرد و یک سوم سهمش را از یک تجارت مشابه بفروشد البته دو دوستش عاقبت راضی به خرید سهم او نشدند و او را با سرمایه کمتری تنها گذاشتند.
اما باز هم شانس آورد و مدیر بانک برکلی پاریس از دوستان راهنما و رییس قبلی اش Molyneux از آب درآمد. این مدیر بانک خوب میدانست چطور ارقام را جابه جا کند و چطور با توجه به جزییات شرکت بالمان را حمایت مالی کند. شش سال بعد شرکت کاملا از رهن بانک در آمد و بالمان دقیقا زمانی که تجارتش رو به رشد و سود ده شده بود صاحب بلامنازع امپراطوری کوچکش شد.
بر خلاف شانل که معتقد بود حتی زنان مناطق دور افتاده هم باید خوش لباس شوند, بیشتر مشتریان بالمان را زنان انگلیسی و آمریکایی تشکیل میدادند؛ علاوه بر این او از حمایت مشتریان ثروتمندش در آمریکای جنوبی نیز بهره میبرد. مانند Valentino که پانزده سال بعد ظهور کرد, رویکرد او نیز در ارتباط و فهم مشتریان بود و آن چیزی را که آنها میخواستند میفهمید و تحویل میداد.
چیزی که واضح است این است که هر طراح لباسی به یک لحظه 'Audrey' نیاز دارد. این اصطلاح اشاره دارد به اثری که رابطه Audrey Hepburn بر روی کار Givenchy گذاشت دارد. افراد بسیار کمی در این زمینه کاری مانند بالمان و ژیونچی شانس این را داشتند که شانس درب تجارتخانه شان را بزند و جای پای خود را محکم کنند.
در سال 1947 در راه بازگشت از استرالیا پس از یک تور تبلیغاتی در بانکوک توقف کوتاهی کرد و همین که به پاریس بازگشت توسط ملکه تایلند دعوت شد که به بانکوک برگردد تا طراحی و تولید لباس های او را در سفر ملکه به همراه پادشاه به دور اروپا و آمریکا بر عهده بگیرد.
این شروع یک همکاری نزدیک بود ولی او هم مانند ژیونچی آماج انتقادها قرار گرفت و شایعات و تهمت ها و حرف و حدیث های زیادی برایش درست شد. قبول این کار به معنی کوچک کردن خودش در چشم عالی رتبگان مد پاریس بود چرا که به نظر آنها یک ملکه تایلندی را به پوشیدن لباس های مد روز تایلندی چه کار؟ گرچه که این زن در لباس های شب تولید بالمان بسیار با شکوه به نظر میرسید.
بالمان به این مسایل اهمیت نداد, او بیشتر دنبال پول بود تا ایجاد تغییر؛ او هیچ گاه به اینکه ایده ای را بپروراند و یا روندی ایجاد کند اهمیت نداد و پایش را جای پای Dior و Yves Saint Laurent و Balenciaga نگذاشت و بر خلاف دیور و بالانسیاگا که از مشتری ها دوری میجستند و حتی با مشتریان طراز اولشان ملاقات نمیکردند او در همه جا حاضر بود و زندگی اجتماعی شلوغی داشت. از او به عنوان یک طراح مردمی یاد کرده اند. او ارتباط خوبی با هنرپیشه هایی که برایشان لباس طراحی میکرد داشت کسانی مانند Marlene Dietrich و Sophia Loren و Katharine Hepburn که توسط مدیر داخلی کاریزماتیک و قدرتمند بالمان Ginette Spanier به بهترین نحو مورد توجه قرار میگرفتند. Ginette در خاطراتش مینویسد که چگونه افراد مشهوری مانند دیتریش را به خانه اش دعوت و برایشان غذا میپخته است.
در سال 1949 بوتیک بالمان در نیویورک گشوده شد و دو سال بعد شرکتی در این شهر تاسیس کرد تا لباس های آماده اش را به وسیله آن عرضه کند. این لباس ها بر اساس طراحی هایش و توسط Elfreda-Fox تولید میشد.
نتیجه اینکه با وجود موفقیت های بی شمارش نام او مانند شانل و دیور و بالانسیاگا بر سر زبان ها نبود. موفقیت هایی مانند عطر سال 1949 به نام Jolie Madame , انتصابش به عنوان شوالیه افتخاری در 1962 و این حقیقت که اولین عطر Revlon به نام Miss Balmain در سال 1966 را او به بازار روانه کرد. در حقیقت بعد از فروش این خانه مد در سال 1970 طراحان مشهور زیادی در آن کار کرده اند.
پیر بالمان نقش بسیار بزرگی در تاریخ تجارت مد اعلای فرانسه دارد. او به همراه Jacques Fath اولین کسانی بودند که پتانسیل بازار آمریکا را درک کردند. اما, در زمان مرگ او در سال1982 به علت سرطان کبد در بیمارستان آمریکایی پاریس کسی به او به عنوان یک مهره مهم برای بازار فرانسویان در آمریکا حساب نمیکرد. و این در حالی بود که در همان زمان 130 تولید کننده در سراسر دنیا مشغول تولید محصولاتی با نام او بودند؛ محصولاتی که حتی شامل چمدان, جواهرات, لباس مردانه نیز میشدند. این روزها برند Pierre Cardin و محصولات بسیار متنوعش ثابت میکند که داشتن مجموعه بزرگی از محصولات متنوع باب طبع مد دوستان نیست. عادلانه باید گفت که از بین تمامی طبقه بندی های محصولات, لباس های شب بالمان از بهترین استانداردها و ظریف ترین هنرمندان بهره برده اند. بالمان بر خلاف محبوبیت و موفقیت اش در سایه ماند و شناخته نشد.
