این اثر در تاریخ 30 بهمن 1386 با شمارهٔ ثبت 20893 به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. این پل که امروزه به صورت ویرانه ای درآمده ، در شمال شرق شیراز و 2 کیلومتری شمال روستای سیوند – از توابع مرودشت – بر روی رودخانه پلوار ، در مسیر کاروان رو قدیم شیراز به کرمان واقع گردیده است. با توجه به ویرانی این پل ، از جزئیات معماری و نیز تاریخ ساخت آن اطلاع دقیقی در دست نیست ؛ اما با توجه به اینکه این پل در مسیر ارتباطی پاسارگاد و تخت جمشید و جاده های مهم دوره هخامنشی قرار دارد ، احتمال می رود بنای اصلی پل مربوط به دوره هخامنشی یا ساسانی باشد که در دوره اسلامی چندین بار – و آخرین بار در دوره صفوی – مرمت و بازسازی شده است. با توجه به بقایای برجای مانده و نقشه بازسازی شده (نقشه ش 150) ، پل سیوند قبل از ویرانی (احتمالاً در دوره صفوی) حدود 130 متر طول و 20/6 متر ارتفاع داشته است. پایه های این پل در کناره و میانه آن بر روی سطح سنگفرشی که به صورت سد کم ارتفاعی عمل می کرد ، قرار می گرفته که بقایای آن هنوز مشهود است. پل دارای دهانه هایی متعدد با ابعاد مختلف بوده که تعدادی اصلی و تعدادی فرعی بوده است. عرض دهانه های اصلی از جهت شمال به جنوب ، 10/3 ، 4 ، 20/5 و 80/5 متر بوده و ارتفاع پل در محل عریض ترین دهانه به حداکثر خود می‌رسیده است. قسمت جنوبی پل با قسمت شمالی به جهت پهنا و نوع ساخت کاملاً متفاوت است. پایه های قسمت جنوبی پل ، برای شکستن فشار آب در جهت مخالف جریان آب بصورت مثلثی و ظاهراً در جهت دیگر به صورت مدور شکل داده شده اند. با توجه به اینکه شالوده این پایه ها از سنگهای تراشیده به اشکال منظم ساخته شده است ، به نظر می‌رسد که قدیمی ترین بخش پل باشد. بر روی صخره های جنوبی پل یک برج دیده بانی ، احتمالاً به خاطر حفاظت از پل و جاده روی آن ، وجود داشته است.
