حساسیت به آب

آب، حیاتی‌ترین ماده برای بقا، همچنین می‌تواند به یک واکنش آلرژیک منجر شود که با خارش شدید قابل تشخیص است. این بیماری نادر که آلرژی یا حساسیت به آب گفته می‌شود، وضعیتی آزار دهنده و یأس‌آور برای بیمار است.
حساسیت به آب یا آکواژنیک اورتیکاریا ('aquagenic urticaria') اشاره به فرم نادری از خارش دارد که ناشی از تماس با آب می‌باشد. این حساسیت ممکن است با هر درجه حرارتی از آب ظاهر شود و معمولاً هیچ تغییر قابل مشاهده‌ای در پوست دیده نمی‌شود، برخلاف دیگر حساسیت‌ها و یا بیماری‌های پوستی که با جوش یا جراحات پوستی قابل مشاهده همراه هستند. بسیاری از افراد مبتلا حتی نسبت به حمام کردن به دلیل خارش‌های شدیدی که به دنبال آن ایجاد می‌شود، ابراز تنفر می‌کنند.

علائم

خارش شدید، و تحریک کننده بلافاصله پس از تماس پوست با آب و یا ورود به اتاقی سرد و مرطوب شروع می‌شود. هنگامی که فرد در معرض دمای انجماد قرار گیرد، این علائم بدتر می‌شوند. مشاهده شده که حساسیت به آب باران شدیدتر از آب معمولی که از شیر می‌آید، خواهد بود. این خارش ممکن است پس از تماس با آب چندیدن ساعت تداوم داشته باشد.
حساسیت به آب یک بیماری ایدیوپاتیک یا ناشناخته بوده و هیچ علت خاصی ندارد. اگر چه، معروف است که در بدن به عنوان پاسخ به تماس با آب مواد شیمیایی مانند هیستامین منتشر می‌شود، اما اینها علت اصلی نیستند. با این حال، این وضعیت با سندرم هیپرائوزینوفیلیک (hypereosinophilic syndrome) ، جوونایل گزانتوگرانولوما (juvenile xanthogranuloma)، پلی سیتمی ورا (polycythemia vera)، و سندرم میلودیسپلاستیک (myelodysplastic syndrome) مرتبط می‌باشد.
بسیاری از افراد مبتلا به این حساسیت به دلیل عدم وجود نشانه‌های قابل مشاهده مانند دانه یا جوشهای پوستی، زخم‌های روی پوست، و غیره، تشخیص اشتباه در مورد آنها صورت می‌گیرد. در برخی موارد، تصور می‌شود بیماران مبتلا به ناراحتی عصبی وروانی بوده، و به آنها داروهای ضد افسردگی و یا داروهای ضد اضطراب تجویز می‌شود.

درمان

به این دلیل که حمام کردن ممکن است موجب ایجاد حساسیت شدید شود، بهتر است پیش از حمام از یک نرم کننده‌ی روغنی بر روی پوست استفاده شود. در این صورت، از تماس مستقیم پوست با آب جلوگیری شده، در نتیجه شدت خارش کاهش می‌یابد. راه دیگر مقابله با علائم، استفاده از ملحفه‌های نخی‌، لحاف و لباسهای تولید شده نخی می‌باشد. مواد و جنسهایی مانند لباس‌های غیر طبیعی، پتوهای پشمی، و غیره، به احتمال زیاد این بیماری را تشدید می‌کنند. همچنین، همواره بایستی خود را به سرعت خشک کرده و از حوله‌هایی که از 100% نخ باشند، استفاده شود.
آب میوه‌های تازه و مقدار زیادی سبزیجات سبز تیره مصرف نمایید. از مصرف الکل، قهوه، انبه، و فست فودهای تند و همچنین سرخ شده خودداری کنید. ترکیبی از آنتی هیستامین‌هایی با اثر کوتاه و آنهایی که اثر طولانی مدت دارند، به کاهش شدت خارش کمک می‌کند. همچنین می‌توانید علاوه بر مصرف آنتی هیستامین‌ها، کرم کاپسائیسین(Capsaicin) را بر روی پوست بمالید.
در صورت داشتن خارش شدید، پزشک ممکن است به انجام فتوتراپی با پسورالن UVA (phototherapy with Psoralen-UVA) و یا UVB فیلتر شده، توصیه نماید. این روش‌ها مشخص شده‌اند که در اکثر موارد نتایج امیدوار کننده‌ای دارند.
اگر چه، اداره و کنترل حساسیت به آب کار آسانی نیست، اما این حساسیت می‌تواند از طریق دارو و اقدامات احتیاطی مناسب تحت کنترل در آید. توجه داشته باشید که تمام خارش‌های ایجاد شده پس از حمام کردن، نشان دهنده‌ی داشتن حساسیت به آب نیست. چنین خارشی می‌تواند نشان دهنده عوارض دیگری مانند درماتیت تماسی باشد. از این رو، جهت تشخیص دقیق و درمان به موقع بهتر است به دنبال مشاوره‌های حرفه‌ای باشید.
سلب مسئولیت: اطلاعات ارائه شده در این مقاله صرفاً جنبه‌ی آموزشی داشته و نبایستی به منظور جایگزین توصیه‌های پزشک متخصص در نظر گرفته شود.