نقد و بررسی فیلم Goodbye Christopher Robin (خداحافظ کریستوفر رابین)

0 کارگردان : Simon Curtis نویسندگان : Frank Cottrell Boyce, Simon Vaughan بازیگران : Domhnall Gleeson, Margot Robbie, Kelly Macdonald خلاصه داستان : فیلم زندگی واقعی نویسنده معروف بریتانیایی، آلن الکساندر میلن را روایت می کند. آلن خالق شخصیت بسیار محبوب وینی پونز می‌باشد که در واقع این شخصیت از پسر آلن به نام کریستوفر و عروسک کوچک او الهام گرفته است.

یادمه وقتی بچه بودم و «بینی دِ پو» (Winnie The Pooh) رو می‌خواندم، به یادم می‌آورم که از این حقیقت که «کریستوفر رابین»، پسری واقعی بود متحیر شدم.همین امر باعث شده بود، از خودم بپرسم، همه حیوانات هم واقعی هستند؟ «خداحافظ کریستوفر رابین» (Goodbye Christopher Robin)، داستان آن پسر واقعی و رابطه‌‌ی دشوار او با پدر کم حرف، مادر نامهربان، و شهرت خودش را بیان می‌کند. اگرچه فیلم نزدیک به وقایعی که اتفاق افتاده است می‌باشد، فیلم قصد دارد احساسات موضوع را با حداکثر تاثیر به‌نمایش بگذارد. «خداحافظ کریستوفر رابین» (Goodbye Christopher Robin)، برگرفته از یک داستان واقعی و به کارگردانی «سیمون کرتیس»، و با نویسندگی «فرانک کوترل» و «سیمون وان»، چیزای زیادی برای گفتن دارد، درمورد کسانی که به زور در معرض دید قرار گرفتند، اما گاهی اوقات همین احساسات قوی، باعث محدود کردن استعداد و تاثیرگذاری می‌شود.

شاید تنها کسی که از قصه «ای ای میلن» بدش می‌آید، خود پسر او باشد (که قصه درمورد اوست)، یعنی «کریستوفر رابین میلن» (نقش بزرگسال او را «الکس لاثر» و نقش کودکی او را «ویل تیلسون» بازی میکند). «کریستوفر رابین» که همه او را با نام مستعار «بیلی مون» می‌شناختند، معتقد بود که پدرش، قصه‌های شخصی او را برای همه بازگو کرده است. ازاین گذشته، برای اینکه او برای الهام بخشیدن به شخصیت پسر در فیلم خوب شناخته شده بود، او مداوم مجبور بود برای رویدادهای تبلیغاتی و عکس بازیگری (از قبیل مهمانی چای خوری با رقابت برنده ها)، لباس بپوشد. او با همه‌‌ی این مشکلات به جلو پیش رفت تا زمانیکه پدرش خیلی دیر فهمید که (Winnie the pooh)، یک نیرنگ نه فقط برای بیلی بلکه برای کل خانواده است. «کریستوفر رابین»، لقب «بیلی» را در زمان نوجوانی و بخاطر کتک خوردنش از هم‌مدرسه‌ای هایش، دریافت کرد و همین امر باعث شد، بخاطر فرار از این لقب به ارتش بریتانیا در جنگ جهانی دوم بپیوندد.

تقریبا کل فیلم «خداحافظ کریستوفر رابین» (Goodbye Christopher Robin)، از قانون همیشگی فیلمهای زندگینامه‌ای تبعیت میکند. همه ما رابطه بین پسر عشق توجه و پدری (نویسنده معروف «آلن میلن» با بازی «دامنل گلیسون») که بخاطر ضربه روانی حاصل از جنگ جهانی اول، بی‌احساس شده است، رو دیدیم.

مادر خودشیفته «دافنه» (مارگورت رابی) کمتر در فیلم معرفی میشود، هر وقت هم سر و کله‌اش پیدا میشود، فقط مشکل‌ساز است. پرستار بچه «الیو» (کلی مک‌دونالد)، جای پدر و مادر را می‌گیرد، اما سرانجام، بخاطر زندگی خودش به پسرک خیانت میکند. فیلم با حفظ ترتیب وقایع «وینی دِ پو»، کشش خود را نیز حفظ میکند. «دافنه» خوشحال است، «آلن» با همان بی‌احساسی خودش وقایع را می‌پذیرد، اما فشار تبلیغات مهم روی دوش «بیلی» قرار گرفته است، کسی که بیمار است و از کنار اومدن با آن خوشش نمی‌آید. او می‌خواست بعدا بگوید که من دوران کودکی عجیبی داشتم. اما بزرگ شدن کار سختی بود. یک دوره زیبا در زندگی او با از بازی کردن در جنگل و ترس از این که توسط پاپارازی ها و طرفداران خودش شکار شود، گذشت.

فیلم «خداحافظ کریستوفر رابین» تلاش دارد که همان گسترش شخصیت‌های «پو» را دنبال کند، اما گسترش شخصیت‌های دوستان «پو» خیلی برجسته نیست. یکی از ساختارهای اصلی، که درمورد سال‌های غم و ناراحتی برای نسلی بود که چیزهای زیادی را در «جنگی که همه جنگ‌ها را پایان می‌دهد» از دست داد بود، در این فیلم باز شد، اما به آن پرداخته نشد. رابطه «آلن» و «بیلی» در این فیلم محدود شده است که جای ابراز تأسف دارد. اون در جنگ جهانی اول صدمه دیده. برای همین می‌نویسد تا مرحمی بر زخم‌هایش باشد، و در آخر پسرش کسی هست که راه فرار او می‌شود. فیلم سرنخ‌های کوچکی می‌دهد، اما هیچوقت به 1930 و ظهور هیتلر نمی‌پردازد، و این موضوع را به خوبی می‌گوید که «جنگی که همه جنگ‌ها را پایان می‌دهد» چیز خوبی نیست.

برای «دامنل گلیسان» که این روز‌ها خیلی پُر کار شده، این فیلم یکی از بهترین بازی‌های او می‌شود. این تجربه چندان باکلاس و پُر زرق و برق نیست؛ اون درگیری درونی «آلن» را به خوبی درک کرده و این موضوع را کاملاً می‌داند که این صدمه‌ها به پسرش هم منتقل می‌شود. «مارگوت رابی» نقش «دافنه» را بازی می‌کند، دختری خودخواه که خود را برتر از دیگران می‌داند، نقش مقابل این شخصیت «کِلی مک‌دونالد» است که نقش پرستاری مهربان را بازی می کند. «ویلی تیلستون» نقش شروع کار خود را با نقش «بیلی» 8 ساله آغاز کرد. بازی او خوب است، اما گاهی مصنوعی به نظر می‌رسد.

خطوط موازی بین «پروفسور مارستون و زن شگفت‌انگیز» (Professor Marston And The Wonder Woman) و «خداحافظ کریستفور رابین» (Christopher Robin) وجود دارد. این فیلم‌ها همه گویای اتفاقات دهه 40 میلادی هستند و از این کاراکتر‌ها، شخصیت‌های مشهوری درست کرده‌اند. این فیلم عناصری از زندگی اجتماعی را هم بازگو می کند، «مارستون» درمورد فمینیسم صحبت می کند و «کریستوفر رابین» از بدی های شهرت می‌گویید. البته تفاوت در سبک باعث می شود که این فیلم از فیلم های سابق بهتر باشد. «پروفسور مارستون و زن شگفت انگیز» (Professor Marston And The Wonder Woman) سرزنده و پر اشتیاق هستند، درحالی که «خداحافظ کریستوفر رابین» (Goodbye Christopher Robin) رسمی و احساسی است. مشکل «خداحافظ کریستوفر رابین» (Goodbye Christopher Robin) این است که هیچ حس تازگی و انرژی در آن دیده نمی‌شود. «ویونی دِ پو» Winnie The Pooh)) یک اثر شاهکار و فراموش نشدنی است. چنین شرایطی با انسان‌های واقعی و داستان‌هایشان ممکن نیست.

اختصاصی نقدفارسی

مترجم: سمیر نعمتی‌نژاد

//