در حدود هزاران سال پیش، آن طور که ناصر خسرو در سفرنامه خود بیان کرده، ایرانیان در زیر زمین قنات هایی حفر کردند تا آب را هدایت کرده و به زمین های کشاورزی و مناطق مختلف برسانند. هرچند که برای این فعالیت عمرانی سخت و دشوار در آن سال ها افراد بسیاری زحمت کشیده و یا حتی جان خود را از دست دادند، اما آبادانی به شهر ها رسید و امروز آوازه ایران و ایرانی به گوش جهان. بنابراین با همگردی همراه باشید در داستان یازده قنات ایرانی که جهانی شد ...
چند روز پیش پرونده ی 11 قنات ایرانی، بررسی شد و به ثبت جهانی رسید. در این بررسی، نمایندگان کشورهای درباره پرونده‌ی ارائه شده نظر دادند. بیشتر کشورهای عضو بر اهمیت تاریخی قنات‌های ایران، سیستم پیچیده و مدرن بکار رفته در آنها و سودمندی آنها برای محیط زیست اذعان کردند از جمله قزاقستان، جامائیکا، آذربایجان، لهستان و ... که از ثبت قنات‌های تاریخی ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو حمایت کردند. این قنات ها در 6 استان خراسان رضوی، خراسان جنوبی، یزد، کرمان، مرکزی و اصفهان و با نام های " قصبه گناباد، بلده فردوس، زارچ حسن آباد، آسیاب آبی میرزانصرالله مهریز، جوپار کرمان، اکبرآباد و قاسم‌آباد بروات بم، مون در اردستان، وزوان و مزدآباد اصفهان و ابراهیم آباد اراک " در فهرست میراث جهانی به ثبت رسیدند تا از این پس، علاوه بر ایران، متعلق به همه انسان‌های زمین، فارغ از نژاد، مذهب و ملیت خاص باشد و حفاظت از آن ها پس از ثبت در عین باقی ماندن در حیطه حاکمیت کشور مربوطه، بر عهده همه کشورهای عضو یونسکو باشد.
