به گزارش خبرنگار مهر، تحقیق در زمینه نمایش‌های سنتی در کشورمان، احساسی دوگانه در پژوهشگران پدید می‌آورد؛ از یک سو شوق، اشتیاق، سرشاری و الهام بخشی ناشی از برخورد با اینگونه نمایش‌ها و از سویی احساسی آکنده از اندوه و نگرانی برای برای سنت‌های نمایشی در ایران که تصویری از زوال و انحطاط را به رخ می‌کشد.
رویکردهای پژوهشگرانه به‌ویژه تاریخی به نمایش‌های ایرانی سابقه‌ای دیرینه در میهن‌مان دارد. گذشته از آنچه گردشگران و محققانِ بیگانه پیرامون این نمایش‌ها ثبت و ضبط کرده‌اند؛ نویسندگانی همچون جنتی-عطایی، شهیدی، غفاری، بیضایی، محجوب، بلوکباشی، عناصری، فتحعلی بیگی و پژوهشگرانی چند؛ نمایش‌های سنتی را معرفی و مورد بررسی قرار داده‌اند. اما آنچه در محاقِ فراموشی بوده است، رویکردهای تحلیلی به اینگونه نمایش‌هاست.
در کتاب «ریختارهای نمایش ایرانی»، با رویکردی ریخت شناسانه و تحلیلی، تلاش شده است تا با بررسی قراردادهای نمایش‌های سنتی ایرانی، قراردادهای مشترکِ نمایشی در میان انواع نمایش‌های سنتی، به ویژه تعزیه و روحوضی دسته بندی و مورد تحلیل قرار گیرد. در این راستا نویسنده قراردادهای مکان، زمان، اشخاصِ بازی، بازیگری، ادا و اشاره، حرکت، لباس، اشیا، رنگ، نور، چهره آرایی، موسیقی و آواز، گفتار و بیان، رویدادها و وقایع، ساختار و تماشاگران را در بیش از 110 قرارداد، بررسی کرده است.