خبرگزاری مهر – گروه فرهنگ: وقتی سخن از شهیدان صنعت هسته ای ایران عزیز اسلامی به میان می آید، به سرعت نام های ماندگاری مانند شهریاری، علیمحمدی، رضایی نژاد، احمدی روشن و قشقایی به ذهن متبادر می شود؛ نام هایی که ترور ناجوانمردانه آنان، آشکارترین سند مظلومیت ایران اسلامی بوده، هست و خواهد بود.
در عین حال، اگر بخواهیم نگاهی به تاریخچه انرژی بیندازیم، باید گفت که استفاده از انرژی برای تداوم حیات بشر، امری ناگزیر است و از این رو، جوامع بشری تلاش دارند تا حداکثر استفاده را از مقوله راهبردی انرژی داشته باشند؛ همچنین، نگاهی به مقدمه فراگیری علوم مربوط به انرژی هسته ای نشان می دهد که بشر در گذشته های نه چندان دور به این نتیجه درست رسید که محدودیت و پایان پذیری انرژی فسیلی در کنار آلایندگی هایش، همگان را به سمت و سوی تحولی شگرف و اساسی در زمینه علوم مربوط به انرژی های مهم و امروزی فرا می خوانَد؛ تحولی که با شکافتن هسته اتم و دستیابی به انرژی جدید هسته ای، گام بسیار مهمی برای نظام بین الملل رقم می زَنَد.
انرژی هسته ای نه تنها خودش یک تحول عظیم بود؛ بلکه زمینه را برای تحول و پیشرفت علوم دیگر مانند پزشکی، گیاه شناسی، زمین شناسی و باستان شناسی هم فراهم کرد و البته توسعه صنعتی را هم نوید داد.
با بیان این پیشگفتار کوتاه، به این نکته می رسیم که تلاش برای بهره مندی از انرژی هسته ای در کشور و ایجاد تحول همه جانبه در زیرساخت های ایران بزرگ و پهناور، به تلاش های دانشمندان شهیدی مانند مجید شهریاری، مسعود علیمحمدی، داریوش رضایی نژاد و مصطفی احمدی روشن محدود نمی شود؛ بلکه تاریخ نشان می دهد که دانشمندانی مانند شهید سید علی موسوی، از دیگر دانشمندانی است که از ابتدای انقلاب در پیشرفت صنعت هسته ای کشور نقش داشته و البته با حضور در دفاع مقدس ملت ایران، به فیض شهادت هم نائل آمده است.
شهید سید علی موسوی، روستازاده ای است که در سال 1344 هجری شمسی چشم به جهان گشود.
از آنجا که خانواده اش از نظر مالی در تنگنا و مضیقه بودند؛ او مجبور شد تا از همان دوران کودکی و برای کمک به امرار معاش خانواده، مشغول کار چوپانی شود.
کار چوپانی در آن روزگاران، زندگی در کوهستان و تحمل سختی های فراوان را می طلبید؛ چراکه برفهای سنگین زمستانی و هوای بسیار سرد کوهستانی، تنها گوشه ای از مشکلات طبیعی بر سر راه بود.
در همان ایام، موج حرکات انقلابی ملت ایران علیه رژیم ستمشاهی هم آغازیدن گرفت و سید علی از نوجوانانی بود که به دلیل علاقه به شخصیت مثال زدنی حضرت امام، با نهضت آن مرد آسمانی همراه شد و همپای مردم در راهپیمایی ها شرکت می کرد.
سرانجام انقلاب اسلامی ایران به پیروزی رسید؛ اما دیری نگذشته بود که طوفان جنگ تحمیلی وزیدن گرفت تا نهال نوپای انقلاب را از ریشه بر کَنَد؛ این بود که نوجوانان و جوانان و مردان و زنان به ندای حضرت روح الله لبیک گفتند و به جبهه های دفاع مقدس شتافتند که سید علی موسوی هم یکی از همان ها بود.
او اگرچه در ابتدای راه با مخالفت خانواده برای حضور در جبهه ها مواجه شد؛ اما شهادت پسر عمه اش، شهید سید علی اکبر موسوی و همچنین اصرار فراوان خودش سبب شد تا رضایت خانواده را برای حضور در جهاد با دشمن جلب کند.
و اما از ویژگی های آن جوان انقلابی می توان به عشق و علاقه منحصر به فردش به حضرت امام به عنوان یک الگو و اسوه اخلاقی و تربیتی، اشاره داشت؛ وی همچنین به مسائل دینی و شرکت در محافل مذهبی علاقه خاصی داشت و آن را دنبال می کرد.
ویژگی دیگری که درباره این رزمنده جوان نقل شده است، روحیه مثال زدنی وی و تلقین این روحیه به سایر همسنگران بود؛ تا آنجا که هیچ گاه در نامه ها و پیغام هایی که برای خانواده و دوستانش می فرستاد از سختی ها، رنج ها و مشکلات جبهه و جنگ حرفی نمی زد و همه کلام و گفتار خود را به صحبت درباره عشق رزمندگان و سربازان فدایی امام و صفا و صمیمیت و شور و عشق آنان اختصاص می داد.
سید علی در آخرین مرخصی خود، آرزوی پدر و مادرش را برای داماد شدن خود لبیک گفت و به خواستگاری رفت.
پس از آن قرار بود تا در مرخصی بعدی، جشن ازدواج آن زوج خوشبخت برگزار شود؛ اما او پس از چندی و در منطقه هور الهویزه، پیوند ناگسستنی عشق الهی خود را بست و به سوی معبود پر کشید؛ شهیدی که متأسفانه کمتر شناخته شده است و کمتر نامی از او برده می شود که می طلبد تا با همت اهالی رسانه و البته همراهی همه نهادهای فعال در این امر، سرفصلی به مرور زندگینامه همه شهدای صنعت هسته ای کشور اختصاص یابد و البته اشاره ای هم به ویژگی های رفتاری و مدیریتی آنان شود.
لازم به ذکر است که بر اساس وصیت نامه این شهید سرافراز؛ وی همگان را به پایبندی به دین و انقلاب اسلامی و همچنین پیروی از خط امام و ولایت فقیه و البته استقامت و پایداری در مقابل سختی ها و گرفتاری ها فرا خوانده است؛ چراکه از دیدگاه او، انسان کامل کسی است که اهل بیت عصمت و طهارت (ع) را الگوی زندگی خود و رفتار و گفتار و پندار آنان را، فصل الخطابی برای خویش بداند.
