ارتباط با فرزندان دارای سه بعد حیاتی است:
یک بعد "ارتباط کلامی" که شامل: ابراز احساس کلامی به فرزند بدون شرط است، یعنی بدون اینکه فرزند کار خوبی انجام داده باشد (محبت بی قید و شرط)، همچنین گپ زدن مکرر و مداوم در طی روز هرگاه که فرصت باشد و گوش کردن به فرزند هنگامی که هیجان شدید به خصوص از نوع منفی را تجربه می‌کند که همان مهارت گوش کردن فعال است.
بعد دیگر ارتباط، "محبت فیزیکی" به فرزند است که شامل نوازش و بوسیدن فرزند بدون اینکه کار خوبی انجام داده باشد.
ابراز احساس کلامی و محبت فیزیکی باید متناسب با سن و علاقه فرزند باشد.
بعد سوم "وقت گذاشتن باکیفیت" برای فرزند است که در کودکی شامل بازی و فعالیت‌های لذت بخش برای کودک و هر روزه است اما در نوجوانی چند بار در هفته و شامل انجام فعالیت سرگرم کننده با نوجوان است، مثلا با هم به بیرون رفتن و بستنی خوردن یا با هم کتاب شعر یا داستان مورد علاقه او را خواندن.
