دلایل استفاده ازاگونیست‌های GnRh
بعضی اندیکاسیون‌های استفاده از اگونیست‌های GnRh در زنان مبتلا به میوم به شرح زیر هستند:
1- حفظ قدرت باروری در زنان مبتلا به میوم‌های بزرگ، قبل از تلاش برای حاملگی و یا قبل از جراحی و برداشتن میومها
2- درمان کم‌خونی قبل از جراحی میومها
3- درمان در دوران نزدیک به یائسگی برای پرهیز از جراحی
4- درمان قبل از عمل میوم‌های بزرگ در بعضی جراحی‌ها
5- درمان زنانی که به دلایل پزشکی برای عمل جراحی کاندید نیستند
6- درمان زنانی که به دلایل شخصی یا پزشکی باید عمل جراحی در آنها به تأخیر بیفتد. درمان‌های دارویی متعدد دیگری نیز با روشهای هورمونی و غیرهورمونی وجود دارند که روشهای امیدبخشی در آینده هستند و اکنون در حال بررسی می‌باشند.
درمان از طریق جراحی
تشخیص دقیق پزشک و شدت علائم بیمار، نیاز به جراحی را مشخص می‌کند. میوم‌های بی‌علامت، معمولاً نیاز به جراحی ندارند. مواردی که نیاز به جراحی وجود دارد، عبارتند از:
1- خونریزی غیرطبیعی رحم و کم‌خونی ناشی از آن، در صورت عدم پاسخ به درمان هورمونی و یا سایر درمان‌های غیرجراحی
2- درد مزمن، همراه با دردهای شدید قاعدگی، درد موقع نزدیکی یا احساس فشار و یا درد در قسمت پایین شکم
3- درد حاد، مانند درد ناشی از پیچ‌خوردگی میوم پایه‌دار و یا بیرون زدن میوم زیرمخاطی از دهانه رحم
4- علائم یا نشانه‌های ادراری، مانند ورم در کلیه
5- ناباروری همراه با میومها، به عنوان تنها یافته غیرطبیعی
6- سقط جنین‌های مکرر، همراه با تغییر شکل حفره‌های داخل رحمی
7- اندازه بسیار بزرگ رحم، همراه با علائم فشاری یا احساس ناراحتی
8- بزرگ شدن سریع رحم در طول سال‌های پیش از یائسگی و یا هرگونه افزایش اندازه رحم در دوران یائسگی
در موارد بالا انجام جراحی ضرورت پیدا می‌کند؛ زیرا احتمال بدخیمی رحمی وجود دارد. خطر مطلق بدخیمی (سارکوم رحمی) در رحم‌های میوم‌دار، کمتر از 3-2 مورد در هر 1000 نفر است. از مدت‌ها قبل، عمل جراحی برداشتن رحم (هیسترکتومی) به عنوان درمان قطعی میوم‌های علامت‌دار رحمی انجام می‌شد.
در بیمارانی که تمایل به بچه‌دار شدن دارند، همچنین در بیماران جوان و یا در بیمارانی که ترجیح می‌دهند رحم خود را حفظ کنند، می‌توان به جای برداشتن رحم، عمل جراحی برداشتن میومها (میومکتومی) را انجام داد.
روشهای جراحی نیز متعددند؛
مثل برداشتن میومها با لاپاراسکوپ، برش باز شکمی (روش معمول)، برداشتن میومها از راه واژن و یا با کمک هیستروسکوپ که بسته به بیمار و شرایط موجود از آنها استفاده می‌شود. بعد از عمل جراحی برداشتن میومها، خطر عود آنها حدود 50 درصد است و در بیش از یک سوم این موارد، تکرار جراحی ضرورت می‌یابد.
تخریب اندومتر در زنانی که دارای فیبروم‌های داخل جداری اولیه هستند، ممکن است سبب کاهش خونریزی شود. این کار با استفاده از تکنیک‌‌های مختلف، مثل لیزر، حرارت، رزکسیون و یا انهدام اندومتر با مواد شیمیایی انجام می‌شود.
استفاده از اگونیست‌های GnRh پیش از عمل جراحی هم در موارد برداشتن رحم و هم در موارد برداشتن میومها، موجب کاهش اندازه رحم می‌گردد. هزینه، آثار جانبی و زمان تقریباً طولانی برای کاهش چشمگیر اندازه رحم، از محدودیت‌های استفاده از این داروها هستند.
روشهای دیگری نیز برای از بین بردن میومها (بدون خارج سازی) وجود دارند که عبارتند از: میولیز یا تخریب میومها، تخریب به وسیله سونوگرافی متمرکز با هدایت MRI و آمبولیزاسیون شریان رحمی (البته ایمنی و کارایی این روش‌ها در طولانی مدت هنوز به اثبات نرسیده است).
آمبولیزاسیون شریان‌دهی، در کوتاه‌مدت علائم مربوط به حجم توده و علائم مربوط به خونریزی در میومها را بهبود می‌بخشد؛ اما ممکن است عواقب وخیمی مانند عفونت، خونریزی شدید و نکروز (که جراحی فوری را ایجاب می‌کنند) نیز در پی داشته باشد. یکی دیگر از عوارض شایع این روش، وجود درد است. این روش هنوز در حال بررسی است...
برای خواندن بخش اول - فیبروم؛ درد سر زنان میانسال - اینجا کلیک کنید.
