ترامپ

یکی از تئوریسین‌های اصلاح‌طلب در یادداشتی از سیاستمداران و سیاست‌گذاران ایرانی خواسته است که با تز "توافق به هر قیمتی" عازم خانه‌ی دشمن شوند و نه با شمشیر که با کلام بجنگند!

ترامپ همیشه "هنر معامله" را تبلیغ می‌کند، و این دیدار با محمد بن سلمان دقیقاً در چنین چارچوبی است: یک بسته‌ی بزرگ و به شدت گران، برای توازن قدرت در غرب آسیا، با تمرکز روی راهبرد "صلح از طریق قدرت".

با نزدیک شدن ایام سفر ولیعهد سعودی به آمریکا، زمزمه‌ها در سرزمین‌های اشغالی در رابطه با نتایج این سفر و نگرانی‌ها نسبت به آن افزایش یافته است.

در حال حاضر استعداد نیروی دریایی امریکا در نزدیکی سواحل ونزوئلا هنوز به اندازه راه اندازی یک حمله مستقیم علیه خاک این کشور به نظر نمی رسد اما هر هفته بر تعداد ناوهای اعزامی به منطقه افزوده می‌شود.

غرب‌شیفتگان وطنی که زمانی تا اوایل دهه 90، حسرت‌خوار مدل «اردوغانی» ترکیه بودند و برای «آک پارتی» غش و ضعف می رفتند، با برآمدن ستاره‌ی بن‌سلمان، الگوی جدیدی برای نرد عشق باختن با آمریکا یافتند.

کاپلان می‌نویسد: به دلیل شهرت سمی ترامپ میان نخبگان، دولت او مملو از افرادی متوسط و گاه ناتوان از کارکردن خواهد بود. این مکانیسم آرامی است که از طریق آن قدرت آمریکا افول خواهد کرد.

از اواخر دوره ریاست جمهوری بایدن، ترکیه به بهانه هایی نظیر حمایت از اوکراین یا موافقت با پیوستن سوئد و فنلاند به ناتو، مذاکرات مثبتی را با امریکا برای دریافت جنگنده های جدید در پیش گرفت.

دعوی «مسوولیت زیاد» ترامپ، که با انکارهای قبلی دولت آمریکا (مانند اظهارات مارکو روبیو مبنی بر عدم دخالت مستقیم ایالات متحده در آن تهاجم تروریستی) در تضاد است، بحث‌های گسترده‌ای را برانگیخته است.

نشریه آمریکایی امریکن کانسروتیو می‌نویسد لس وکسنر، میلیاردر یهودی، کسی بود که در وهله اول اپستین را به ثروت و قدرت رساند، اما تا کنون درباره روابطش با این مجرم جنسی، تحت بازجویی جدی قرار نگرفته است.

ترامپ با تلاش در جهت تحقیر معترضان(آن هم به سخیف‌ترین و موهن‌ترین شکل ممکن) عملا نشان داد که عنصری به نام «دموکراسی» در ایالات متحده عملا به کالبدی پوچ و تهی تبدیل شده است که دیگر حفظ ظاهر هم نمی کند.