اصل داستان همان کنایه است: یک جهان کمآگاهی، یک ایران فرصت بر باد رفته! فرصت هایی که توهمات از دست ملت گرفته و دنیای مطلوبی که با اوهام ساخته نمیشود. کاری نکنیم که بعد از روز جمعه حسرت یک فرصت طلایی از دست رفته را بخوریم. به تعبیر سعدی: به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل/ و گر مراد نیابم به قدر وُسع بکوشم
