حسن-روحانی

«با آنچه در مناظره دوم در 1403/03/31 گذشت، امیدواریم تردیدی برای اعضای محترم این کمیسیون باقی نگذاشته باشد که اظهارات بیان‌شده، توهین آشکار و اتهام مستقیم است که طرح آن‌ها مصداق هتک حرمت و شخصیت افراد حقیقی و حقوقی بوده که قابلیت پیگیری قانونی و قضائی دارد.»

توصیف پزشکیان با عنوان دولت سوم روحانی نتیجه عکس داده زیرا بحث دولت سوم خاتمی را به میان آورده که از نقد خود کاندیداهای اصول گرا بیرون است چون کل اهتمام‌شان به روحانی است!

امید اصلی پورمحمدی به مناظره‌هاست. جایی که او و اتاق فکرش، آن را برگ برنده روحانی، زاده کرمان می‌دانند. آنها بر این باورند که پورمحمدی با تسلطش به کلام و اطلاعاتی که در اختیار دارد، می‌تواند یادآور حسن روحانی در مناظره‌های 92 و 96 باشد. همان مناظره‌های معروفی که به لوله و گازانبر اشاره شد.

پاسخ به سؤالات ده‌گانه، می‌تواند ملاکی برای ارزیابی و داوری به دست دهد که با محک کارنامه عملکرد هر نامزد، سنجیده شود و به انسان‌های آزاده و آگاه این سرزمین این امکان را بدهد که به آن‌ کس که به تحقق این اهداف تعهد دهد و دانایی و توانایی خود را برای فراخوان نیروهای شایسته نشان دهد رأی دهند و سهم خویش را در این وظیفه ملی ایفاء نمایند.

حسن روحانی ، رئیس‌جمهور سابق ایران در چند جلسه عمومی اخیر، حاضر نشده است.

محمود واعظی رئیس دفتر روحانی در دوره ریاست جمهوری گفت: عوض کردن دبیر شورای عالی امنیت ملی همیشه یک توافق بین رئیس‌جمهوری و مقام معظم رهبری است. این توافق حاصل نشد. آقای روحانی 5-6 بار اقدام کردند نشد.

در جریان اصلاحات همچنان شکاف میان دو طیف اصلاح طلبان میانه رو و رادیکال وجود داشته و انتقاد از نحوه سیاست ورزی در انتخابات مجلس همچنان در بطن و متن انتقادات درونی اصلاح طلبان همچنان وجود دارد.

عوض کردن دبیر همیشه یک توافق بین رئیس‌جمهوری و مقام معظم رهبری است. این توافق حاصل نشد. آقای روحانی چند بار اقدام کردند. حدود 5-6 بار در طول چهار سال آقای روحانی این کار را کردند.

در بخشی از پیام روحانی آمده است: هنگام طرح پیشنهاد «جهان عاری از خشونت و افراطی‌گری» در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال 1392، به «خشونت ساختاری» علیه مردم فلسطین اشاره کردم که سرزمین‌شان در اشغال است و حقوق اولیه آن‌ها به طور فاجعه‌باری نقض می‌شود و از بازگشت به سرزمین مادری خود محرومند

در بخشی از پیام روحانی آمده است: هنگام طرح پیشنهاد «جهان عاری از خشونت و افراطی‌گری» در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال 1392، به «خشونت ساختاری» علیه مردم فلسطین اشاره کردم که سرزمین‌شان در اشغال است و حقوق اولیه آن‌ها به طور فاجعه‌باری نقض می‌شود و از بازگشت به سرزمین مادری خود محرومند