دونالد-ترامپ

کاپلان می‌نویسد: به دلیل شهرت سمی ترامپ میان نخبگان، دولت او مملو از افرادی متوسط و گاه ناتوان از کارکردن خواهد بود. این مکانیسم آرامی است که از طریق آن قدرت آمریکا افول خواهد کرد.

دعوی «مسوولیت زیاد» ترامپ، که با انکارهای قبلی دولت آمریکا (مانند اظهارات مارکو روبیو مبنی بر عدم دخالت مستقیم ایالات متحده در آن تهاجم تروریستی) در تضاد است، بحث‌های گسترده‌ای را برانگیخته است.

نشریه آمریکایی امریکن کانسروتیو می‌نویسد لس وکسنر، میلیاردر یهودی، کسی بود که در وهله اول اپستین را به ثروت و قدرت رساند، اما تا کنون درباره روابطش با این مجرم جنسی، تحت بازجویی جدی قرار نگرفته است.

ترامپ با تلاش در جهت تحقیر معترضان(آن هم به سخیف‌ترین و موهن‌ترین شکل ممکن) عملا نشان داد که عنصری به نام «دموکراسی» در ایالات متحده عملا به کالبدی پوچ و تهی تبدیل شده است که دیگر حفظ ظاهر هم نمی کند.

منتقدان وزیر نگران هستند که در میان اخراج ، استعفا و بازنشستگی زودهنگام کارکنان ارشد، پنتاگون در معرض خطر آسیب دیدگی جدی قرار گیرد.

حدود 7 میلیون نفر، معادل 2 درصد از جمعیت کل ایالات متحده با شرکت در اعتراضات «نه به پادشاهی»، گسترده‌ترین تظاهرات یک‌روزه در تاریخ این کشور، دونالد ترامپ را به دیکتاتوری متهم کردند.

ماریا کورینا ماچادو، معارض ونزوئلایی، در حالی برنده جایزه صلح نوبل شد که از عاملان نسل‌کشی در فلسطین حمایت کرده و حتی رسماً از نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، خواسته به کشورش حمله نظامی کند.

حصول آتش‌بس و پایان جنگ در غزه، بسیاری از تحلیلگران و کارشناسان صهیونیست را وادار به اذعان به شکست این رژیم در جنگ غزه کرد، چرا که پس از دو سال جنگ نه مقاومت در غزه نابوده شده است و نه خلع سلاح.

مؤسسه کوئینسی می‌نویسد: آمریکا برای شناسایی عامل بی‌ثباتی در خاورمیانه باید ببیند چه کسی بیش‌ترین جنگ‌ها را به راه انداخته، به کشورهای بیش‌تری حمله کرده، و غیرنظامیان بیش‌تری را می‌کشد.

در شب 13 سپتامبر 2 فروند پهپاد انتحاری روسی (این بار از نوع مجهز به سر جنگی) وارد حریم هوایی رومانی شدند که توسط جنگنده های اف16 ناتو سرنگون شدند.