رأی

قیاس اگرچه اولین بار در زمان خلیفه دوم[1] بر سر زبان ها افتاد، ولی دوران اوج خود را در قرن دوم و در دوران ابوحنیفه تجربه کرد تجربه ای که گاه به مرز افراط هایی می رسید که در چارچوب اصلی قیاسی که در گذشته رایج بود نیز نمی گنجید. ابوحنیفه این روند را تا آن جا پیش برد که از آن در دو مورد زیر استفاده کرد:

نویسنده محترم در آغاز به تبیین مفهوم مشروعیت می پردازد و معتقد است که مشروعیت به معنای شرعی بودن قانونی بودن و یا مقبولیت داشتن نیست بلکه حق اصدار فرمان و حکم راندن است و بر آن است که این مساله با علت لزوم اطاعت از فرامین حکومت پیوستگی ویژه ای دارد.

در این نوشته، جناب استاد مصطفی ملکیان به گزارش و تحلیل آراء و اقوال کسانی می پردازد که همگی به وجود یک امر واحد، به عنوان علة العلل و یگانه خاستگاه همه درد و رنج ها قائلند و در پی این اتفاق نظر، اختلاف عقیده شان بر سر این است که آن امر واحد کدام است.

چکیده: اولین قدم در راه رسیدن به دموکراسی، آزاد کردن اقتصاد است. وقتی معیشت مردم به نوعی در دست دولت است چگونه مردم می توانند احزابی درست کنند که خلاف میل دولت عمل کند.

قرآن کلام خدا و تجلّی اسم جامع، محیط و اعظم حق تعالی است که همه اندیشه های حقیقت جو و خردورز را به دل سپاری فرا می خواند: «کتابٌ انزلناه الیکَ مبارکٌ لیدَّبَّروا آیاتِه و لیتذکَّرَ اولوالالباب

مدتی است ساخت دیوار حایل در سرزمین های اشغالی فلسطین به وسیله ی رژیم صهیونیستی به رویداد قابل توجه جهان اسلام و عرب و محور بحث حقوقدانان، صاحب نظران و کارشناسان خاور میانه و اروپا تبدیل شده است

مولانا جلال الدین محمد بلخی (604- 672ه .ق) از پرکارترین شعرای ادبیات فارسی است که شعرش در اوج قله های بلند عرفان اسلامی جای دارد

چکیده: نویسنده در بخشی از این مقاله بعد از ذکر برخی تعاریف دموکراسی، شرط دموکراسی را در تعریف مورد قبول خود، مشارکت همگانی مؤثر و قابل قبول در عرصه جامعه در کنار رقابت نخبگان می داند؛ به گونه ای که یک دموکراسی زمانی کامل است که در کنار مشارکت عمومی، از رقابت هم برخوردار باشد.

دموکراسی و رابطه آن با اسلام و حکومت اسلامی، و نیز مفهوم «مردم سالاری دینی» از جمله گفتمان های مطرح و چالش برانگیز عرصه سیاسی امروز جامعه ماست

تز سنجش ناپذیری علمی از زمان ارائه ی آن توسط کوهن و فایرابند، تزی ضدواقع گرایانه انگاشته شده است. در این مقاله استدلال می گردد که این تز از زمان ارائه ی آن تا به حال دست خوش تحولاتی بوده است و تنسیق آخری که کوهن از آن ارائه می نماید منافاتی با واقع گرایی علمی ندارد