رژیم-پهلوی

شاه در سال‌های آخر، برای نزدیکان خودش هم مامور گذاشته بود. رابطه شاه با عَلَم، در عین صمیمیت، این حد و مرز را داشت و عَلَم می‌دانست که شاه می‌تواند او را از بین ببرد. در یادداشت‌هایش هم، بار‌ها اشاره کرده است که می‌ترسد زیاده‌روی‌هایی اتفاق افتاده و خشم شاه را برانگیخته باشد.

یک شاهد قیام خونین هفده شهریور گفت: من در ضلع شمالی بودم. در آن قسمت به نظر می‌رسید حدود 100 تا 200 نفر روی زمین افتاده‌اند که البته مشخص نبود از این تعداد چند نفر مجروح و چند نفر شهید شده‌اند.

در بیشتر موارد فرماندهان در سطح عالی و میانی و فرمانده تیپ و لشکرها، هم‌ پا و بعضی مواقع جلوتر از رزمندگان در صحنه نبرد ایفای نقش می‌کردند و اجساد آن‌ها نیز روی زمین می‌ماند.

او در حالی که سرطان داشت تمامی بدن او را فرا می گرفت، راهی نداشت جز پناه بردن به کشوری مانند پاناما، در شرایطی که سرتیم حفاظت پانامایی هم دندان او را شمرده و آشکارا در صدد دستیازی به فرح دیبا بود!

سپس حرکت تظاهرات‌کنندگان به میدان (فلکه) ساعت رسید، که عده زیادی از نیروها دور این میدان تجمع کرده بودند و یک کمپرسی کنار میدان پارک شده بود. ناگهان شهید محمد زهرابی تصمیم مهمی گرفت...

حافظه تاریخی ملت ایران از سوی عده اندکی بسیار ضعیف پنداشته می شود، آن ها گمان می کنند که مردم مسلمان ایران یا مطالعه نکرده اند و یا آنان که سنشان به دوره پهلوی می رسد آن دوران را از یاد برده اند!