«زیر پای مادر» قطعا در دیالوگ گفتن، زیادی دلش می‌خواهد منم‌منم کند ولی ایرادی ندارد. اینبار فقط حرف و بازی با کلمات نیست چون روایتگر است. چقدر هم یک‌جاهایی خوب نوشته شده، طوری که از دیدنش کیف می‌کنی مثلا یک سکانس دعوای خلیل و سهراب را یادتان بیاید؛ بازیگر جوری در کارکترش غرق می‌شد که بیننده را گرفتار خودش می‌کرد.
