عاشورا

غروب بود، و افق حرفهای گلگون داشت

واقعه ی عاشورا ، با همه ی بزرگی مصیبت و بی هماوردی فجایعی که بر بزرگترین انسانهای تاریخ داشت، درسهای فراوانی دارد

آیا در تحلیل شخصیت امام حسین (علیه السّلام)، باید آن حضرت را عاقل دانست یا عاشق؟ آیا عاشق بودن به معنای عاقل نبودن است؟ آیا نهضت امام رفتاری عاقلانه نبود؟ و اساساً عقل و عشق در شخصیت و قیام امام حسین (علیه السّلام)از چه جایگاهی برخوردار است؟

یکی از آثار و برکات فرهنگ عاشورا و مکتب امام حسین(علیه السلام)، بصیرت افزایی در جامعه است. کسانی که توفیق آشنایی با مکتب عاشورا را پیدا می کنند، بسیاری از حقایق و ناگفته های تاریخی برای آنها روشن می شود و دریچه ای تازه به سوی آگاهی و معرفت برایشان باز می شود

واقعیت این است که هر تبیینی که از این حماسه به دست داده می شود، باید از دو مؤلفه شواهد کافی تاریخی و نیز هم خوانی با فلسفه امامت و رسالت امامان شیعه برخوردارباشد

حضرت زینب(س) در سال ششم هجری در خانه ی بزرگ مرد تاریخ، حضرت علی(ع) و برترین و شریف ترین زنان جهان فاطمه ی زهرا(س) دیده به جهان گشود

گفتم: «حسین آقا شما نبودی از سپاه برای ما یه فرش آوردن. بابا هم قبول کرد و گرفت.» حسین آقا ناراحت شد و گفت: «زهرا خانم! از این به بعد، هرچی از سپاه آوردن من نبودم قبول نکنید».

بریر بن خضیر از حماسه سازان کربلا و یاران باوفاى امام حسین علیه السلام است که سیره نویسان و مقتل نگاران از او با عنوان هاى گوناگون، بریر بن خضیر، بریر بن حضیر، بدیر بن خضیر، بریر بن حصین، بدیر بن حضیر یاد کرده اند

اشاره تقدیر الهی بار دیگر آفرینشی شگفت رقم زد و دل‌انگیزترین جلوه‌های صفات خداوندگاری را در جمال دل‌آرای بزرگی از فرزندان علی و فاطمه آفرید که او را «وارث نبوت و چراغ امت (1) و قهرمان معنویت (2) می‌خواندند

برادرش حسین موافق نبود گفت: «تو هنوز تجربه زیادی نداری تا همین حدی که کمک فکری می‌دی فعلاً کافیه. صبر کن تجربه ات بیشتر شه بعد برو.»