عثمان

پس از کشته شدن عثمان و فرار والی او «عبد الله بن سعد ابی سرح» به دمشق، قیس بن سعد بن عباده از طرف امام والی آن دیارگردید معاویه از همان ابتدأ در صدد فریب قیس برآمد و ضمن نوشتن نامه ای او را تحریک به گرفتن انتقام خون عثمان کرد، اما قیس با نوشتن نامه ای که جهت تندی نداشت گفت که باید تأمل کند، معاویه که خیال کرده بود قیس جذب او شده به مردم گفته بود ک ...

ابوبکر در سال 13 در هفتم جمادی الثانیة از دنیا رفت، او وقتی در بستر بیماری بود از عثمان خواست تا از زبان او عهدنامه ای را برای تعیین جانشین بعد از خودش بنویسد، او چند کلمه گفت و بی هوش شد، عثمان خود بدون اینکه ابوبکر در ابتدا اسم عمر را بگوید، در عهدنامه اسم او را نوشت و وقتی بعد از به هوش آمدن بر ابوبکر خواند او گفت که قصد او هم همین بوده است.

مردی به عنوان یک مهمان عادی بر علی علیه السلام وارد شد.روزها در خانه آن حضرت مهمان بود.اما او یک مهمان عادی نبود.چیزی در دل داشت که ابتدا اظهار نمی کرد.حقیقت این بود که این مرد اختلاف دعوایی با شخص دیگری داشت و منتظر بود طرف حاضر شود و دعوا در محضر علی علیه السلام طرح گردد.تا روزی خودش پرده برداشت و موضوع اختلاف و محاکمه را عنوان کرد.

برای جلب همکاری عمرو عاص، گرگ باران دیده میدان سیاست، معاویه نامه ای به عمرو عاص، که در آن زمان به عنوان عنصری نامطلوب و مطرود در فلسطین زندگی می کرد، به شرح زیر نگاشت:

غلبه نگرش عثمانی بر جامعه اسلامی، از زمان تسلط امویان (سال 41 هجری)، سبب شد تا عثمان از هر نوع اتهامی تبرئه و تطهیر شود

عوامل پنجگانه یاد شده سبب شد که موج اعتراض از اطراف واکناف کشور اسلامی بلند شود وخلیفه وکلیه کارگزاران خلافت را زیر سؤال ببرد وهمه آنان را به انحراف از مسیر صحیح اسلام متهم سازد.

مهمترین تصمیم سیاسی امام عزل فرمانداران خلیفه پیشین ودر راس آنان معاویه بود

طلحه وزبیر از اینکه در حکومت علی علیه السلام به استانداری منطقه ای منصوب شوند مایوس ونومید شدند

وقتی کاروان ناکثان به نزدیکی بصره رسید مردی از قبیله تمیم از عایشه درخواست کرد که پیش از ورود به بصره سران آنجا را از هدف خود آگاه سازد. از این رو، عایشه نامه هایی به شخصیتهای بزرگ بصره نوشت وخود در محلی به نام «حفیر» فرود آمد ومنتظر پاسخ نامه های خود شد.

اعتراض مهم شورشیان به عثمان، مربوط به بذل و بخششهای وی به افراد خاندان اموی بود.دامنه این بخششها که در اوائل به تمامی برجستگان قریش و سپس تنها به امویان بود، بسیار وسیع بود