نویسندگان-مشهور

بلقیس سلیمانی متولد 1342 داستان نویس، منتقد ادبی و پژوهشگر ادبیات و هنر، و از نویسندگان به نام دو دهه اخیر است. وی برنده جایزه ادبی مهرگان و بهترین رمان بخش ویژه جایزه ادبی اصفهان برای رمان بازی آخر بانو شده است.

«ولز» آینده‌نگری خوبی داشت اما سؤال علی اسمیت این است که آیا «ولز» خبر داشت کتاب «حقوق بشر» او 75 سال بعد مورد حمله قرار خواهد گرفت؟!

توبیاس وولف (1945-آلاباما) را برای خاطرات عجیب و غریب و خواندنی‌اش در دنیا می‌شناسند: «در ارتش فرعون» و «زندگی این پسر» (از روی این کتاب با بازی رابرت دنیرو و لئوناردو دی‌کاپریو که نقش خود وولف را دارد، در سال 1993 فیلم موفقی ساخته شد.)؛ نویسنده‌ای واقعا آمریکایی که در کنار ریموند کارور و ریچارد فورد به‌عنوان «رئالیست‌های کثیف» مشهورند.

«عقل ساد»، در واقع بخشی از کتاب «لوتره آمون و ساد» موریس بلانشو است که در سال 1949 منتشر شد.

ژوزه ساراماگو در رمان «تاریخ محاصره لیسبون» از یک مصحح تاریخ به نام رایموند می‌گوید که در تاریخ دست می‌برد. او این کار را با منفی‌کردن یک فعل انجام می‌دهد و کمک جنگویان صلیبی به پادشاه پرتغال برای پس‌گرفتن لیسبون از دست اعراب را انکار می‌کند.

طلا نژادحسن (1330-اهواز) از دهه هفتاد به‌عنوان منتقد ادبی کارش را شروع کرد و سپس از ابتدای دهه هشتاد با «یک فنجان چای سرد» (نشر چشمه) نوشتن داستان را آغاز کرد و با «شازده ناقص» (نشر پاپریک، چاپ ششم) به ثبات رسید که برایش جایزه بهترین مجموعه‌داستان جشنواره ادبی اصفهان را به ارمغان آورد.

«عین حب نبات»، «وطن روی کاغذ»، «شعر بیست‌وشش» و «روز جشن کلمات» آثاری از جواد مجابی هستند که دوتاشان - «عین حب نبات» و «وطن روی کاغذ» - سال گذشته در نشر چلچله و دوتای دیگر - «روز جشن کلمات» و «شعر بیست‌وشش» - امسال در نشر بوتیمار منتشر شده‌اند.

سه کتاب از دکتر محمد علی اسلامی ندوشن از سوی انتشارات یزدان روانه بازار کتاب شده که بنا به گفته نویسنده، آنها را باید واپسین کتاب های تالیفی وی دانست که برای نخستین بار منتشر شده است.

شاید کسی فکرش را نمی‌کرد کودکی که به خاطر فقر از مدرسه رفتن بازماند و به کار پرداخت؛ از کار روی زمین و چوپانی گرفته تا پادویی کفاشی، صاف کردن میخ‌های کج و بعد وردستی پدر و برادرها در کارگاه تخت گیوه‌کشی و ...، روزی از مطرح‌ترین نویسنده‌های ایران شود و خالق بلندترین رمان فارسی.

تئودور آدورنو را در مقام یک متفکر یا می‌توان یک جامعه‌شناس فیلسوف دانست یا یک فیلسوف جامعه‌شناس. راستش، نظریه انتقادی به ایده هنجارگرایی اخلاقی نپرداخت، بلکه بر آن بود که حوزه اخلاقیات به‌طور کلی قهری است و اغلب سرشت واقعی آزادی فردی را گنگ و مبهم می‌کند.