وبلاگ-مشرق

روشنفکری و جریان چپ ایرانی سال‌هاست در حالی بر لزوم تحزّب در ایران تأکید دارد که هرگز نتوانسته علت پیشرفت‌های "چین" تک‌حزبی و فاقد دموکراسی و آزادی بیان را بصورت اصولی توجیه کند.

این پذیرفته نیست که ببینیم بر اثر بدعملی یک کشور همسایه در ارائه آبی که حق مردم ایران است؛ کسانی از مردم مجبور به ترک خانه‌هایشان بشوند و مقام وزارت کشور هم با خونسردی در این باره حرف بزند!

نباید نام "آزادی بیان" بر آن گذاشت. زمانی که یک کشور شرایط جنگی را پشت سر می‌گذارد حتما باید به مفهوم تحلیل‌ها و نظرات توجه کرد. زیرا در چنین زمانه‌ای برخی تحلیل‌های غلط از موشک دشمن هم خطرناک‌تر است.

رفتارها و اقدامات اجرایی "سازمان تعزیرات حکومتی" که در مقابله با گرانی مسئولیت مستقیم دارد؛ به حدی بی‌تأثیر و فاقد ایجاد تحرک لازم است که بود و نبود این سازمان عملا توفیری ندارد.

به نظر می‌رسد دولت به ضرورت عرضه مستقیم دولتی به منظور اصابت یارانه‌ها به هدف واقف شده. لکن پیشنهاد بهتر؛ راه‌اندازی مجدد "نمایشگاه‌های عرضه دولتی" و توزیع مستقیم عمده مایحتاج مردم است.

استاندار بلوچ سیستان و بلوچستان طی سخنان مهمی، گروهک "جیش‌الظلم" را تروریست و ضد توسعه لقب داد.

آیا برای ارکان جبهه اصلاحات بدیهی نبود که دشمن خارجی و امثال نتانیاهو از محتوای بیانیه اخیر این جبهه رضایت دارند؟ پاسخ به این سؤال بسیار حیاتی است.

چرا تحزّب در ایران شکل نمی‌گیرد و چرا احزاب ایرانی در سبد معادلات سیاسی جامعه نیستند؟! پاسخ به این سؤال در کنار خوانش تجربیات موفقی مثل "شورای ائتلاف نیروهای انقلاب" ضروری است.

کروبی در حالی ادعا می‌کند که ایران طی چندین دهه به خواست مردم بی‌اعتنا بوده است که گویا نمی‌داند طی همین چندین دهه ده‌ها انتخابات برگزار شده و رأی مردم بوده که اجرائیات کشور را رقم زده است.

می‌گویند حکمرانی در ایران بد است و میهن‌دوستی ما در ایام درگیری 12 روزه انتقادی بود. چیزی شبیه به میهن‌دوستی "اکبر گنجی" یا همان دفاع از میهن در کنار ایجاد امیدواری برای دشمن!