تسبیح

زنانی که دارای ذوق عرفانی بوده اند وآن ذوق توسط اسلام شکوفا شده وجملات وکلمات بلند عرفانی گفته ویا اشعاری سر داده اند در تاریخ فراوان است که برای نمونه به چند مورد اشاره می شود.

نکته ای که باید به آن توجه نمود این است که دین برای زن یک حساب خاصی قائل است. مرحوم ابن بابویه قمی رضوان الله تعالی علیه در کتاب قیم خود، من لایحضره الفقیه، بابی در ابواب نماز دارد به عنوان «ادب المراة فی الصلاة » که آداب نماز زن چگونه است: چگونه بایستد، به رکوع برود، تشهد انجام دهد، برخیزد که با عفاف او سازگارتر باشد

بر آنچه می گویند صبر کن و به یاد آور بنده ما داوود را که نیرومند بود و بسیار به خدا رجوع داشت(17).

اوست که آذرخش را به شما بیم زا و امیدبخش بنماید،و ابرهای سنگین را ایجاد کند.

وقتی در نماز می گوییم «سبحان ربی العظیم و بحمده »که خلاصه اش این است «تسبیح پروردگارعظیم می کنم و حمد پروردگار عظیم »یا می گوییم:«سبحان ربی الاعلی و بحمده »یعنی تسبیح می کنم پروردگار برتر را و حمد می کنم او را،«تسبیح می کنم »یعنی چه؟و«حمد می کنم »یعنی چه؟