خانه-پدری

تاریخ سینمای ایران فراز و نشیب کم نداشته است. فیلم عجیب و سرنوشت‌های عجیب هم کم نداشته است. اما «خانه پدری» عجیب‌ترین فیلم تاریخ سینمای ایران است. فیلمی که یک نفرین ده‌ساله دامن‌گیرش شده است و انگار خلاصی هم ندارد.

دادسرای تهران اعلام کرد که حسب دستور دادستانی علاوه برجلوگیری از پخش فیلم خانه پدری، کلیه مرتکبین و مقصرین نیز تحت تعقیب قانونی قرارگرفتند.

وکیلی گفت: بیشتر فیلم هایی که دچار چنین سرنوشتی مانند توقیف می شوند، یعنی فیلم روی پرده می رود و بعد به دلیل یک تخلف پایین می آید نشان می دهد که این فیلم برای دیدن محتوا ساخته نشده است.

مشکل از اینجا شروع می شود که چرا شخصیت‌های بد و جنایتکار یا به تعبیری بدمن‌های این قصه متعلق به خانواده سنتی و مذهبی نمایش داده می‌شوند؟

مجری سابق برنامه سینمایی هفت گفت: من هر دو نسخه فیلم یعنی نسخه اول که در جشنواره فیلم فجر اکران شد و نسخه ای که به تازگی اکران شده را دیده ام، اما در نسخه جدید صحنه های خشونت به آن شکل حذف نشده بود.

«خانه پدری» بالاخره بعد از ده سال توقیف به نمایش عمومی درآمد. نکته مهم درباره این فیلم، نه آن حرفی که دارد می‌زند، هرچند که حرف و دغدغه‌اش مهم و انضمامی در نسبت با تاریخ و جامعه امروز ایران و واجد معنایی ژرف و تامل برانگیز است، که فرم سینمایی است که کیانوش عیاری در فیلم به آن می‌رسد

هدف این پروژه می‌تواند ایجاد حس شرمساری و سرشکستگی در ناخودآگاه جمعی اقشاری از جامعه ایران باشد که زمینه را برای «هویت باختگی» کامل آنان فراهم می‌کند. این امتداد طرح «کلنگی سازی» جامعه ایرانی است.

رویکرد دوگانه سازمان سینمایی درباره توقیف فیلم‌ها پرسشی است که این روزها با اکران «خانه پدری» مطرح می‌شود؛ این فیلم با محتوای خشن و ضدمذهب می‌تواند اکران شود اما نمایش «دیدن این فیلم جرم است» خیر؟

تعارف که نداریم. یک هفته با دو تعطیلی رسمی و دو بین‌التعطیلین، برای ما به‌منزله یک هفته تعطیلات است