دزفول

یک روز بچه‌های داخل شهر به ما تلفنی خبر دادند که ما اینجا هیچ آذوقه نداریم، امّا سوپرمارکت‌های شهر که مال خود مردم است و مردم در آنها را بسته اند و رفتند، یک چیزهایی دارد... لکن ما حاضر نیستیم...

آن زمان پادگان امام حسین برنامه خوبی را شروع کرده بود؛ به پیشنهاد و هماهنگی آقای شیبانی برنامه سفر گذاشته بودند و به تدریج خانواده پاسدارها را می‌بردند مشهد، یا جبهه جنوب و غرب.

پروژۀ معماری «خانۀ دزفول» که با مساحت 440 متر مربع و زیربنای 300 متری در شهر دزفول ساخته شده، رتبۀ دوم جایزۀ معمار سال 1403 را در بخش بناهای مسکونی تکواحدی به دست آورده است.

متاسفانه با وجود تلاش‌های کادر درمان، عملیات احیا حین انتقال افراد غرق‌شده به بیمارستان بزرگ دزفول ناموفق بود و هر دو گردشگر که دو مرد حدود 40 ساله بودند، جان خود را از دست دادند.

صادق وفایی در رونمایی «آذرخش و رقص فانتوم‌ها» گفت: باید برای ایران‌دوستی متر، عیار و شاقولی باشد و چه شاقولی بهتر از خلبان‌ها و رزمندگان جنگ. اما من ملاک ایران‌دوستی را از خلبان محمود اسکندری، داریوش ندیمی و حسینعلی ذوالفقاری می‌دانم.

برادرش حسین موافق نبود گفت: «تو هنوز تجربه زیادی نداری تا همین حدی که کمک فکری می‌دی فعلاً کافیه. صبر کن تجربه ات بیشتر شه بعد برو.»

مادرم از درون اشک‌ می‌ریخت. ساعت یازده و نیم صبح بود جنازه شهناز را به بهشت شهدا بردیم. مادرم اصرار داشت که جنازه را به اهواز ببریم. اما بچه‌ها می‌گفتند که شهید مال ماست و بهتر است همینجا دفنش کنیم.

عملیات 18 ساعته نجاتگران هلال احمر برای نجات کوهنوردی که از کوه هفت‌تنان دزفول سقوط کرده بود، با شکست مواجه شد و این فرد جان خود را از دست داد.

این زلزله راس ساعت 2 و 27 دقیقه و 19 ثانیه در عمق 14 کیلومتری زمین رخ داد.

پدر یکی از شهدا برای دیدن تئاتر ما آمده بود و دید که من در حال سیگار کشیدن هستم. ایشان تا من را دید گفت: «شما دیگر چرا آقای سلحشور؟!» و من از این حرف بسیار خجالت کشیدم....