سجاد-بهزادی

اندک طبقه متوسط نحیف باقیمانده در جامعه ایران، دیگر خود را بخشی از فرآیندهای آینده نمی بیند. نظام حکم رانی باید بفهمد، آینده بدون طبقه متوسط، آینده ترسناک و ناکامی است.

درست است که جهان پر از دوقطبی های خطرناک و بن بست های سیاسی است، اما دمکراسی چه گناهی دارد؟ دمکراسی برای نهادینه شدن، نیازمند تمرین و مداراست و نباید رهبران دنیا برای رسیدن به خودکامگی و تمامیت خواهی های خود آن را به تنگنا ببرند.

به نظر می رسد برای دریافت عمق تحولات جهانی در حوزه های انرژی و اینکه چرا نزدیک به 80 درصد مباحث میزگردها و کارگاه‌های داووس 2024 ، حول محور IT و هوش مصنوعی است، ابتدا باید سایه جنگ وتحریم از کشور برای همیشه جدا شود. آن گاه می توان مسیری نو درانداخت و رو به آفتاب ایستاد و از سرچشمه اصلی سیراب شد.

بسیاری از کارشناسان بر این باورند که جامعه ایرانی سال هاست با فقر، زندگی نجیبانه ای دارد و در واقع به خاطر گذران زندگی روزمره خود، به نوعی فقر را مدیریت می کند.

جامعه ایران نباید خود را در وضعیت "درماندگی آموخته شده" ببییند. در این وضعیت افراد بر طبق تجربیات گذشته خود به این نتیجه می‌رسند که کوشش آنها دیگر هرگز به تغییر و پیشرفت منجر نخواهد شد و آرام آرام با رنج ها مانوس می شوند.

ایرانیان در فردای یلدا می خواهند که از غم هایشان کاسته شود و مانند گذشته های دور یکی از شادترین مردم جهان باشند. امید چنین بادا.

جنگ پدیده غریبی است. یکی را به خاک سیاه می نشاند ودیگری را قدرتمند تر می سازد

قدرت که بی مهار شود تنها در قامت" سلطه" معنا پیدا می کند. امروز نتانیاهو به سلطه در غزه فکر می کند و فردا به کرانه باختری و پس فردا سودای قبضه خاورمیانه را خواهد داشت.

ملت ها شکست می خورند اما هیچ ملتی برای همیشه پاک سازی نمی شود و یک روز دوباره زندگی به حالت عادی خود بر خواهد گشت.

امروز بیش تر جهان ماهیت ستم کار اسرائیل را می شناسد وبه تنهایی مردم غزه باور دارد. فرماندهان یاغی اسرائیل سرانجام مهار خواهند شد و صلح پس از جنگ به سرزمین فلسطین بر خواهد گشت.