سجاد-بهزادی

سال ها با این مفهوم درگیر بودیم که توسعه اقتصادی مقدم است یا سیاسی. در حالی که نهاد سازی و خلق سیستم های پایدار مهم ترین اصل توسعه است و در نهایت انسان هایی دانا تر و باهوش تر در دل این مدل زائیده خواهد شد.

کاری نکنیم اگر روزنه ای از امید هم در جامعه پیدا شد دیگر خیلی دیر شده باشد و افراد انگیزه ای برای تغییر نداشته باشند و رنج و مصیبت های مداوم آنها را گرفتار " درماندگی آموخته شده " کرده باشد.

به راستی نشانه های یک جامعه مدنی چیست و چرا گروه ها و دولت هایی که نظام فکری آنها مانند طالبان است، نمی خواهند به آن نشانه ها اشاره شود و آنها را مصداق امنیت قلمرو خود بدانند؟

اگر بحران های هر نسل روی هم انباشت شود، نارضایتی و خشونت بازتولید می شود و جامعه به شرایط خطرناک تری می رسد. ما نیازمند توقف خشونت و آرامش بیش تر برای رسیدن به توسعه پایدار هستیم .

ما تنهائیم زیرا که عده ای در جوامع کم تر توسعه یافته وغیر شفاف بر این باورند، ضرر آزادی یک روزنامه نگار، بیش از سودش است.

"عربستان به میدان آرش ورود کرده، ریاض با ندانم‌کاری ما توانسته از میادین مشترک بیشترین استفاده را کند. به طوری که به نظر می‌رسد میادین مشترک را به همسایه ها واگذار کرده‌ایم."

دولت ها پیاپی می آیند ومی روند و ما همچنان ملت رنجوری هستیم. گویی که دردها و رنج ها بی میل نیستند با ما الفتی پایدار داشته باشند و عبور از آنها، آرزوی دست نیافتنی باشد. امید که چنین مباد.

میلیاردها دلار ارزآوری کشور در زمستان به خاطر قطعی گاز صنایع و پتروشیمی ها بر باد می رود، از طرفی هم، سالانه حدود 5 میلیارد دلار عدم‌النفع کشور به خاطر مشعل سوزی است. این طنز تلخ را تا کی باید داشته باشیم؟