سلبریتی‌های-سیاسی

خبر به فاصله بسیار کوتاهی از انتشار توئیت، در دویچه وله و یورونیوز و همزمان آمدنیوز بازتاب پیدا می‌کند. با اینکه فیلم آوار ریزی در فضای مجازی منتشر شده اما ضرب اول خبر متمرکز روی مسئله تجاوز است.

هنرمندان شاخص داخلی با محدودیت در اندیشیدن مواجه هستند، کتاب نمی‌خوانند و براساس یک نوع تفکر آنارشیستی مخاطبان خود را به سطحی‌نگری هدایت می‌کنند.

در فضای عمومی با فیگور غمخوار مردم بودن برای خود وجهه و ویترین می‌سازند و از سوی دیگر در پستو و زندگی حرفه‌ای همدست دزدها و مفسدین اقتصادی می‌شوند.

آقا و خانم سلبریتی! شما منجی و نجات دهنده مردم ایران نیستید شما همدستان وضعیت امروز هستید. شما قاضی امروز نیستید ، شما متهم هستید

ورود شخصی و نمایشی آن‌ها به‌تنهایی دردی را دوا نکرد و در مسئله‌ای مانند انتخابات موج‌هایی مانند "هشتگ پشیمانم" را نیز به دنبال داشت.

حرف از ایران باستان و کوروش می‌زنند اما خودشان از نوک انگشتان پا تا فرق سر، در منجلاب ناهنجاری‌های غرب و مدرنیسم دست و پا می‌زنند.

میلانی که در سینما کپی‌کاری‌هایش از خطر افشا مصون ماند، در ارائه آثار نقاشی‌اش اینبار دستش رو شد و این کپی‌کاری‌ها هیاهویی بزرگی در فضای مجازی بوجود آورد.

«سلبریتی‌های دردسرسازی» مثل خانم علیدوستی با زدن رسانه ملی نفی رسانه و مرجعیت زدایی از آن در اذهان عمومی را دنبال می‌کنند.

مهین ترابی: چه لزومی دارد کمک به نیازمندان و خیریه‌ها را در فضای مجازی منتشر کنیم؟

آنچه از روی نقشه سینما و هنر مثل یک کفش‌دوزک حذف شده ، حضور سینمایی و تلویزیونی امیر فضلی است و ممکن است، همین نقش کم رنگ او در برنامه خندوانه نیز حذف شود.