سیاه-چاله

نظر دانشمندان این است که سیاه چاله های کلان‌جرم به دلیل ادغام زنجیره‌هایی از سیاه‌چاله‌های بزرگ‌تر متولد می‌شوند و رشد می‌کنند. این امر با تشخیص امواج گرانشی اثبات شده است که از ادغام سیاه‌چاله‌ها سرچشمه می‌گیرند.

بر اساس نظریه نسبیت عام اینشتین، مانعی برای شکل‌گیری سیاه‌چاله از نور وجود ندارد؛ اما آیا این فرضیه در عمل ممکن است؟

هاوکینگ به یک تناقض اشاره کرده بود. اگر سیاهچاله بتواند تبخیر شود، بخشی از اطلاعات موجود در آن برای همیشه از بین می‌رود. اما از دست رفتن غیرقابل‌برگشت اطلاعات با یکی از فرضیه‌های اساسی مکانیک کوانتومی در تضاد است.

فیزیکدانان بالاخره توانستند با ساخت سیاه چاله در آزمایشگاه، به راه‌حل‌های منطقی برای پرسش‌های چندین ساله خود رسیده و در این مسیر به نتایج حیرت‌انگیزی برخورد کردند.

یک سیاه‌چاله یک شیء مادی نیست – بلکه میدان گرانشی است که پس از فروپاشی یک ستاره‌ی عظیم باقی می‌ماند. در فاصله‌ی مشخصی از آن نقطه، گرانش آن‌قدر قوی می‌شود که حتی نور هم نمی‌تواند فرار کند.

سرعت چرخش این سیاه‌چاله چنان زیاد است که بافت فضازمان را به یک توپ فوتبال آمریکایی شبیه کرده است.

سیاهچاله‌ها به بلعیدن هر چیزی که به آنها خیلی نزدیک می‌شود، معروف هستند. اما آیا چیزی می‌تواند خود آنها را به طور کامل ببلعد؟

اولین سیاه‌ چاله‌ای که تاکنون توسط بشر تصویربرداری شده، در حال از دست دادن مقدار انرژی زیادی از طریق شمشیرهای نوری است.

تصویری که به تازگی توسط رصدخانه جمنای جنوبی گرفته شده است، نتیجه آشفته ادغام دو کهکشان مارپیچی یک میلیارد سال را نشان می‌دهد.

وقتی سیاه‌ چاله‌ ها با گاز و غبار احاطه شوند، بلافاصله همه‌چیز را به سمت خود جذب و مصرف نمی‌کنند. بلکه این ماده، ساختاری سریع و مسطح موسوم به قرص برافزایشی را در اطراف سیاه‌چاله تشکیل می‌دهد.