سیاه-چاله

با وجود شهرت سیاه چاله‌ها تشخیص آنها کار ساده‌ای نیست.  همه سیاهچاله‌ها توسط یک مرز یک طرفه‌ که نور را به دام می‌اندازد و به آن «افق رویداد» گفته می‌شود، احاطه شده‌اند که از آن هیچ نوری ساطع نمی‌شود.

متولدین دهه‌های 60 و 70 خورشیدی در حالی به تدریج از مرحله ازدواج و فرزندآوری عبور می‌کنند که تشکیل خانواده توسط آنان می‌تواند به خروج از سیاهچاله جمعیتی و بهبود هرم سنی کشور کمک کند.

سیاه چاله ها می‌توانند حتی ستاره‌ هایی با جرم میلیاردها برابر خورشید را هم نابود کنند. اگر یک روز متوجه شویم که یک سیاه چاله سرگردان وارد منظومه شمسی شود، چه اتفاقی در انتظار ما خواهد بود؟

اینشتین و دانشمندان هم‌عصر او مثل آرتور ادینگتون نمی‌توانستند مفهوم سیاه‌چاله‌ را بپذیرند؛ اما دلیل مقاومت آن‌ها با وجود تمام شواهد موجود چه بود؟

نظر دانشمندان این است که سیاه چاله های کلان‌جرم به دلیل ادغام زنجیره‌هایی از سیاه‌چاله‌های بزرگ‌تر متولد می‌شوند و رشد می‌کنند. این امر با تشخیص امواج گرانشی اثبات شده است که از ادغام سیاه‌چاله‌ها سرچشمه می‌گیرند.

بر اساس نظریه نسبیت عام اینشتین، مانعی برای شکل‌گیری سیاه‌چاله از نور وجود ندارد؛ اما آیا این فرضیه در عمل ممکن است؟

هاوکینگ به یک تناقض اشاره کرده بود. اگر سیاهچاله بتواند تبخیر شود، بخشی از اطلاعات موجود در آن برای همیشه از بین می‌رود. اما از دست رفتن غیرقابل‌برگشت اطلاعات با یکی از فرضیه‌های اساسی مکانیک کوانتومی در تضاد است.

فیزیکدانان بالاخره توانستند با ساخت سیاه چاله در آزمایشگاه، به راه‌حل‌های منطقی برای پرسش‌های چندین ساله خود رسیده و در این مسیر به نتایج حیرت‌انگیزی برخورد کردند.

یک سیاه‌چاله یک شیء مادی نیست – بلکه میدان گرانشی است که پس از فروپاشی یک ستاره‌ی عظیم باقی می‌ماند. در فاصله‌ی مشخصی از آن نقطه، گرانش آن‌قدر قوی می‌شود که حتی نور هم نمی‌تواند فرار کند.

سرعت چرخش این سیاه‌چاله چنان زیاد است که بافت فضازمان را به یک توپ فوتبال آمریکایی شبیه کرده است.