شفاعت

نام شریف آن بزرگوار فاطمه و القاب ایشان «معصومه» «ستی»، «فاطمه کبری» و «کریمه اهل بیت» است.

مقاله اى به مناسبت ایام فاطمیه  ببسم الله الرحمن الرحیم

کلمة شفاعت در لغت به معنای جفت شدن و کنار هم قرار گرفتن دو چیز است.[1]در اصطلاح کلامی نیز شفاعت به معنای وساطت اولیا و برگزیدگان الهی، برای رساندن بندگان به فیض رحمت و مغفرت الهی و دستگیری و نجات آنان است

1 - آیاتی که شفاعت را نفی می کنند، مانند: «یوم لا بیع فیه و لا خلة و لا شفاعة »، روزی که معامله و دوستی و شفاعت در آن نیست. (سوره بقره، آیه 254).

انسان باید مراقب باشد که ارزش خویش را حراج نکند و به کمتر از بهشت راضی نشود. ولی از آنجا که انسان غفلت می‌کند و هدف شیطان نیز جهنمی کردن اوست؛ به جز معصومان کسی نیست که دچار گناه نشود

در عظمت آن بانوی طاهره ی معصومه همین بس که ایشان یک زن ولایت مدار و عارف به حق امام زمان خویش بود. چرا که برای تجدید پیمان با برادر و امام و رهبر خویش، رنج راهی سخت را بر خود آسان نمود

کلمه ی شفاعت از ریشه ی ثلاثی « شفع » می باشد . شفع در اصل به معنای زوج و جفت آمده است.1

گاهی انسان آن چنان آلوده به گناه می‌شود که توبه و استغاثه او نزد خداوند پذیرفته نمی‌شود[1]. در این حال، خداوند به بندگان ویژة خود، یعنی اهل‌بیت: فرمان می‌دهد از پیروان خود شفاعت کنند؛ زیرا اگر ایشان شفیع بارگاه الهی برای شخص گنهکار شوند، خداوند مشکلات معنوی آنان را رفع نموده و توبه‌شان را می‌پذیرد.

یکى از موضوعات مهم اعتقادى، مسئله شفاعت در آخرت است