منت

اللَّهُمَّ انّی اسْئَلُک مِنْ مَنِّک بِا قْدَمِه وَ کلُّ مَنِّک قَدیمٌ؛ اللَّهُمَّ انّی اسْئَلُک بِمَنِّک کلِّهِ.

اگر نیکی کردن، سپس منت نهادن، از صفات زشت به شمار می رود، پس چرا یکی از اسمای حسنای خدا «منان » است؟