ابراهیم-حاتمی-کیا

ابراهیم حاتمی‌کیا بعد از «به وقت شام» به‌سراغ یک داستان اجتماعی/ اعتراضی در دل جاده‌های ایران رفته است

سینمای ابراهیم حاتمی کیا سینمای اعتراض است. از «بوی پیراهن یوسف» تا «به‌وقت شام»، حاتمی کیا اعتراض دارد

فرامرز قریبیان با اعلام اینکه «خروج» آخرین فیلم او در سینمای ایران است، از قصدش برای خداحافظی از دنیای بازیگری گفت.

دوگانگی در آثار حاتمی‌کیا تبدیل به یک بحران تماتیک شده است. فیلم خروج وسترن است یا فیلم جاده‌ای؟! فیلم گفتمانی است یا فیلم تقابلی؟! حکومتی است یا حاکمیتی؟! طرفدار رئیس جمهور است یا طرفدار کشاورز؟

این کاستی ها را نمی شود به طور کامل به آقا ابراهیم نسبت داد. چه بسا هرکسی اگر دسترسی به پول هنگفتی داشته باشد و نسبت به نحوه هزینه آن، مجبور به ارائه پاسخ نباشد، دچار چنین عارضه ای شود.

ابراهیم حاتمی‌کیا از معدود کارگردان‌های این سینما بود که می‌توانست شخصیت‌هایی روی پرده بیافریند که آن‌هایی که همفکر با دیدگاهش نیستند را هم به خود جلب کند

گفتم:حاج آقا، من تقریبا 25 ساله که در ایران و لبنان پی گیر قضیه حاج احمد متوسلیان هستم ... نگاهش به روبه رو بود. همان طور حرف می زد. جرات نکردم به چشمانش نگاه کنم. با همان لبخند روی لبش، گفت...

در مواجهه با هر اثر هنری، خوانش هنرمند بارزترین وجه مشخصه‌ای است که می‌تواند برای شناسایی جهان ذهنی و موجودیت اثر هنرمند کارساز باشد

مهدی جعفری: دوران هشت‌ساله دفاع‌مقدس یکی از پرافتخارترین مقاطع تاریخ ملت ایران بوده و خواهد بود. گنجی ماندگار که سرمایه بی‌بدیلی برای همه نسل‌هاست و نه فقط ما.

انسان در هر مرحله‌ای از زندگی از معیارها، مقیاس‌ها و ارزش‌های انسانی، اجتماعی و دینی پیروی می‌کند؛ اما آیا کسی هست که بگوید من همان انسان پنج سال پیش هستم با همان باورها و اندیشه‌ها؟! همه ما در مسیر رشد سنی، عقلی و اجتماعی تحولاتی درونی را تجربه می‌کنیم