محمدرضا ذوالعلی میگوید: در این سالها ادبیات داستانی ما از مردم فاصله گرفته و همه چیز "هامون"ی شده است؛ داستانهای ایرانی فاقد قصه شده و نویسنده فکر میکند باید روشنفکر باشد و حرفهای قلمبه سلمبه بزند. البته در سالهای اخیر قصه داشتن پررنگتر شده است.
