الله

رَبَّنا لا تُزِغْ قُلُوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنا وَ هَبْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً إِنَّکَ أَنْتَ الْوَهَّابُ.

این نوشته به برخی از برهان‌های کمتر معروف اثبات خدا به صورتی گذرا اشاره می‌کنیم(1) و از نقد آنها نیز در می‌گذریم.

اگر موجودی معلول و نیازمند به موجود دیگری باشد وجودش تابع آن خواهد بود و با مفقود شدن علّتش، به وجود نخواهد آمد به بیان دیگر: معدوم بودن موجودی در برهه‌ای از زمان، نشانه نیازمندی و ممکن الوجود بودن آن است، و چون واجب الوجود خود به خود وجود دارد و نیازمند به هیچ موجودی نیست همیشه موجود خواهدبود.

رَبَّنا لا تُزِغْ قُلُوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنا وَ هَبْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً إِنَّکَ أَنْتَ الْوَهَّابُ.

«صمد» یکی از اوصاف ذات مقدّس خداوند است که معانی زیادی در روایات و کلمات مفسّران و ارباب لغت برای آن ذکر شده است:

اللّه یکی از نام‌های خدا است. نام گذاری افراد یا اشیا گاهی از نوع علامت است و گاهی از نوع وصف است. در قسم اوّل گرچه اسما خود دارای معانی هستند ولی معنای آن‌ها منظور نگردید، بلکه فقط برای شناسایی این اسم گذاشته شده است و فقط حکم یک علامت را دارد. اما در قسم دوّم نام صفتی از صفات صاحب نام را بیان می‌کند.

این نوشته به برخی از برهان‌های کمتر معروف اثبات خدا به صورتی گذرا اشاره می‌کنیم(1) و از نقد آنها نیز در می‌گذریم.

اگر موجودی معلول و نیازمند به موجود دیگری باشد وجودش تابع آن خواهد بود و با مفقود شدن علّتش، به وجود نخواهد آمد به بیان دیگر: معدوم بودن موجودی در برهه‌ای از زمان، نشانه نیازمندی و ممکن الوجود بودن آن است، و چون واجب الوجود خود به خود وجود دارد و نیازمند به هیچ موجودی نیست همیشه موجود خواهدبود.

«صمد» یکی از اوصاف ذات مقدّس خداوند است که معانی زیادی در روایات و کلمات مفسّران و ارباب لغت برای آن ذکر شده است:

اللّه یکی از نام‌های خدا است. نام گذاری افراد یا اشیا گاهی از نوع علامت است و گاهی از نوع وصف است. در قسم اوّل گرچه اسما خود دارای معانی هستند ولی معنای آن‌ها منظور نگردید، بلکه فقط برای شناسایی این اسم گذاشته شده است و فقط حکم یک علامت را دارد. اما در قسم دوّم نام صفتی از صفات صاحب نام را بیان می‌کند.