امام-کاظم-(-ع-)

فرا رسیدن 20 ذی ‌الحجه خجسته سالروز میلاد اختر تابناک آسمان امامت و ولایت امام موسی کاظم (ع) بهانه ‌ای شد تا به معرفی امامزادگان بزرگواری از نسل این امام غریب بپردازیم.

نیشابور از گذشته تاکنون مشاهیر و اندیشمندان زیادی را در خود پرورانده است، اما این همه ماجرا نیست چرا که یکی از آرامگاه هایی که در نیشابور مأمنی برای مؤمنین شده آرامگاه بی بی شطیطه نیشابوری است، او که امام هفتم بر پیکرش نماز خواند.

امام موسی کاظم(ع) در سال 128 هجری در «ابواء» منزلی بین مکه و مدینه متولد شد، نام مادرشان حمیده است، پدر گرامیشان حضرت امام جعفر صادق(ع) این گونه بشارت ولادت نور دیده اش را به اصحاب داد که «خداوند به من پسری عنایت فرموده که بهترین مخلوقش است».

بی تردید پیامبر خدا(ص) و اهل بیت(ع)، با علم لدنی و ارتباط با خدای متعال، توانایی پیش بینی آینده بشر را دارا هستند و در قرآن و سنت پیش بینی آینده وجود داشته است

حسین یکی از فرزندان امام کاظم علیه السّلام است. تاریخ ولادت و وفات او مشخص نیست، اما براساس روایات، وی فردی جلیل القدر و والامقام بوده است. زندگی او از چند جهتبررسی می شود:

امامت پژوهی غربیان در مقایسه با شیعه پژوهی آن ها سابقه چندانی ندارد. قدیم ترین مطلب درباره امامان شیعه به شکل اختصاصی و مطالعه علمی آن را در مقالات دایرة المعارف اسلام یا در کتاب مذهب شیعه دونالدسون می توان یافت

اغلب علمای تاریخ و انساب در تعداد اولاد حضرت موسی بن جعفر-علیه السلام-اختلاف کرده اند، درحالی که ابن شهر آشوب تعداد فرزندان آن حضرت را سی نفر نوشته[1] ، صاحب عمدة الطالب این تعداد را به شصت نفر رسانده است

هفتمین امام شیعه امامیّه، حضرت موسی بن جعفر(علیه السّلام)است که مسلمانان بخصوص شیعان، او را به دلیل حلم و بردباری در برابر معاندین و فرونشاندن غیظ و خشم خویش در مقابل دشمنان[1] لقب کاظم داده اند، تولّد او به سال 128 ه

از عصر امام صادق(ع) به بعد، با توجه به گسترش تشیع و مناطق شیعه نشین و مقتضیات و ضرورت های موجود، تشکیلاتی ایجاد شد تا بدان وسیله، امامان با سهولت بیش تری بتوانند با شیعیانشان در دورترین نقاط عالم اسلامی مرتبط باشند و شیعیان نیز از طریق این تشکیلات، بتوانند نیازهای شرعی و دینی خود را مرتفع سازند

هفتمین امام شیعیان، امام موسی کاظم(ع) است که به قول دانشمند و محدث مشهور اهـل تـسنّن «ابـن حجر هیتمی» ایشان در پرتو عفو و گذشت و بردباری فوق العاده ای که (در رفتار) با دشمنان جاهل از خود نشان داد، بـه کاظم (فرو برندۀ خشم) لقب یافت.[1]