امامان

بی‌گمان، امامان(ع) برای هدایت مردم زحمات بسیاری را متحمل می‌شدند. در این مسیر، انسان‌های زیادی در اثر موعظه و نصیحت آنان هدایت و تربیت شدند، اما برخی انسان‌ها هدایت‌پذیر نبودند؛ لذا موعظه و هدایت امامان(ع) در آنها اثر نمی‌گذاشت

شیعیان در معرفی جایگاه معنوی و الهی اهل بیت، نقش اساسی دارند. ضروری است که پیروان واقعی ائمه، حلقه اتصال آن ها با دیگر مردم باشند

واژه «تَسْبیح» از ریشه «سبح» در اصل به معنای «تنزیه خدا‌» و «سبحان الله گفتن» است؛[1] اما در عرف فارسی به مهره‌هایی که برای به خاطر سپردن شماره تعداد ذکرها با نخ به هم کشیده شده نیز «تسبیح» گفته می‌شود و در زبان عربی نیز به آن «سبحه» می‌گویند.

بی‌گمان، امامان(ع) برای هدایت مردم زحمات بسیاری را متحمل می‌شدند. در این مسیر، انسان‌های زیادی در اثر موعظه و نصیحت آنان هدایت و تربیت شدند، اما برخی انسان‌ها هدایت‌پذیر نبودند؛ لذا موعظه و هدایت امامان(ع) در آنها اثر نمی‌گذاشت

در میان مردم احادیثی از رسول خدا صلی الله و علیه وآله خوانده می شد که گاه معنای درست آن را نمی دانستند

دین اسلام به جهت رعایت برخی مصالح ضروری به یکباره و به صورت انقلابی در جهت رهایی بردگان گام بر نداشت، بلکه با وضع محدودیت‌ها و حریم‌ها در نوع مواجهه با آن‌ها در ابتدا بر رعایت حقوق بردگان و کنیزان تاکید نمود و سپس مسیر تدریجی برچیده شدن برده داری را تدوین نمود.

دین اسلام به جهت رعایت برخی مصالح ضروری به یکباره و به صورت انقلابی در جهت رهایی بردگان گام بر نداشت، بلکه با وضع محدودیت‌ها و حریم‌ها در نوع مواجهه با آن‌ها در ابتدا بر رعایت حقوق بردگان و کنیزان تاکید نمود و سپس مسیر تدریجی برچیده شدن برده داری را تدوین نمود.

واژه «تَسْبیح» از ریشه «سبح» در اصل به معنای «تنزیه خدا » و «سبحان الله گفتن» است؛[1] اما در عرف فارسی به مهره‌هایی که برای به خاطر سپردن شماره تعداد ذکرها با نخ به هم کشیده شده نیز «تسبیح» گفته می‌شود و در زبان عربی نیز به آن «سبحه» می‌گویند.

شیعیان در معرفی جایگاه معنوی و الهی اهل بیت، نقش اساسی دارند. ضروری است که پیروان واقعی ائمه، حلقه اتصال آن ها با دیگر مردم باشند

دوران تاریخی نشر و روایت حدیث در مکتب اهل البیت علیهم السلام از زمان حیات پیامبر گرامی اسلام علیه السلام آغاز می گردد