برایان-دی-پالما

مدیری ذینفوذ و پشت‌پرده که در خلوت موسیقی جز و بلوز گوش دهد، آن هم در اوج فضای انقلابی دهه 60، چه اندازه وفادار به واقعیت است.

مدیری ذینفوذ و پشت‌پرده که در خلوت موسیقی جز و بلوز گوش دهد، آن هم در اوج فضای انقلابی دهه 60، چه اندازه وفادار به واقعیت است.

مدیری ذینفوذ و پشت‌پرده که در خلوت موسیقی جز و بلوز گوش دهد، آن هم در اوج فضای انقلابی دهه 60، چه اندازه وفادار به واقعیت است.

مدیری ذینفوذ و پشت‌پرده که در خلوت موسیقی جز و بلوز گوش دهد، آن هم در اوج فضای انقلابی دهه 60، چه اندازه وفادار به واقعیت است.

فلانگان کارگردان هم مثل طوطی روی شانه ناخداست و برای خوشیرینی در کنار ناخدا استیون کینگ، به صورت بی شرمانه‌ای یک شیرین کاری ساده بی‌ارزش را بدون هیچ اثرگذاری مولفی در قالب یک دنباله سینمایی ساخته است.

فلانگان کارگردان هم مثل طوطی روی شانه ناخداست و برای خوشیرینی در کنار ناخدا استیون کینگ، به صورت بی شرمانه‌ای یک شیرین کاری ساده بی‌ارزش را بدون هیچ اثرگذاری مولفی در قالب یک دنباله سینمایی ساخته است.

چه کسی است (فیلم بین یا غیرعلاقمند به سینما) که نام آلفرد هیچکاک را نشنیده باشد یا حداقل یک بار هم که شده تصویر آن تپل جدی اما دوست‌داشتنی را ندیده باشد؟ مثل این می‌ماند کسی بگوید انیشتن را نمی‌شناسد

قبل از اینکه خم به ابرو بیاورید به یاد داشته باشید که فیلم کلاسیک-جنایی صورت‌زخمی برایان دی‌پالما در سال 1983 خود نسخه‌ای بازسازی‌شده از فیلم کلاسیک سیاه‌وسفید همنامی در سال 1932 با حضور هاوارد هاکس و ریچارد راسن بود. برای شرح جزئیات در دسترس از این فیلم با بنیتا همراه باشید.