تفسیر-به-رای

«تفسیر به رای » ، یکی از روش های مردود و مذموم در تفسیر قرآن به شمار می رود و دلیل مذمت احادیث اسلامی از این کار خطراتی است که برای مفسر به دنبال دارد، تا آن جا که حتی ممکن است مفسر قرآن را گرفتار انحراف در تفسیر و آتش دوزخ نماید.از این رو، شناخت این روش تفسیری برای مفسران قرآن و احتراز از مصادیق آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

یکی از آفات بی دقتی و بی احتیاطی در تفسیر، گرفتار شدن به «تفسیر به رای » است که بسیار خطرناک است .

تفسیر به رای از موضوعاتی است که در منابع تفسیری بکرات به آن برمی خوریم و فرق مختلف اسلامی برداشتهای گوناگونی از آن کرده اند . قطعا دیدگاه نهج البلاغه در این زمینه به عنوان منبعی ناب و ارزشمند برای روشن شدن موضوع از اهمیت والایی برخوردار است . بررسی حدود و ثغور تفسیر قرآن با توجه به دیدگاه خود قرآن و روایات روشنگر موضوع بحث مقاله حاضر است .

الفاظ قرآن را باید بر همان مفاهیم عرفی و لغوی آن حمل کرد،مگر این که قرینه ای از عقل یا نقل،در درون یا بیرون آیات وجود داشته باشد که دلالت بر معانی دیگری کند، (ولی از تکیه کردن بر قرائن مشکوک باید پرهیز کرد،و آیات قرآن را با حدس و گمان تفسیر ننمود) .