تا نیمه قرن بیستم شیوه معمول در تعلیم و تربیت آن بود - و اکنون غالبا
این است - که مکتب خاصی را تبلیغ و در نظر و عمل از آن دفاع کنند. اصولا «تربیت
دینی » عبارت بود از: بیان مبانی، تبیین اصول و ترویج احکام یک دین خاص. هر مربی
کوشش می کرد تا شاگردان خود را به دین معینی پایبند سازد. «هدف های عمده و تقریبا
انحصاری برنامه های تربیت دینی دو چیز بوده است: