حضرت-علی-علیه-السلام

ولادت امام علی علیه‌السلام درون خانه خدا، توسط افراد متعددی نقل شده، به گونه ای که حتی برخی از عالمان اهل سنت نقل آن را متواتر دانسته اند.

بنا بر روایت شریف ثقلین، که متواتر بین شیعه و سنی است، اهل بیت علیهم السلام و قرآن جدا ناشدنی هستند و به بیان دیگر اهل بیت و قرآن یک حقیقت اند که یکی به صورت صامت و دیگری ناطق در عرصه وجود، ظهور و بروز پیدا کرده اند

در زمان رحلت رسول اکرم صلی الله علیه و آله، جامعه نوپای اسلامی به رشد و بلوغ فکری و معنوی لازم نرسیده بود. بی تردید اگر امت اسلامی به حال خود رها می شد، بار دیگر شعله های جاهلیت، از اعماق وجودشان سربرمی کشید و هویت جامعه اسلامی را در معرض تهدید قرار می داد.

ای علی! اگر کسی خشمی را که به انجامش توانا است، فرو برد، خداوند در روز قیامت، امن و آسایشی به او پاداش می دهد که لذتش را درمی یابد.

سال ها بود که آیینه ای نبود تا تصویر تمام نمای «غدیر» را در آن به تماشا بنشینیم.

آبروی زمین و آسمان ها را در سپیدی پیراهن بخت، ملائک به حجله می برند؛ امشب، دو دریای بی کران به هم می پیوندند و در این وصل بی مانند، همه اقیانوس های عالم، انگشت به دهان اند... خداوند از ازل، آغوش مهر این دو عصمت بی پایان را برای یکدیگر خلق کرد و دامان پرستاره شان را به امید هم آفرید.

علی علیه السلام در سجده بود که صفوف فرشتگان، به هم ریخت و ناگاه، تلفیقی از ترنم و باران سرخ عشق، بر سجاده باریدن گرفت.

قلم را برمی دارم؛ ناگاه، قلب دفتر می شکافد و گردابی عمیق، پاره پاره جسم مرا به خویش در می کشد.

محمّد صلی الله علیه و آله پیام آور رحمت بود تا خویش و بیگانه بر سفره مهر و محبّتش بنشینند و لقمه های هدایت برگیرند. اهل کتاب نیز بیگانه نبودند، پیروان برادران او بودند؛ تابعین زردشت و موسی و عیسی که ـ اگرچه به دعوی ـ اهل توحید بودند و خداوند اوستا و تورات و انجیل را به نیایش می نشستند.

سجّاده اش همیشه رو به عرش، باز بود؛ امّا نزدیک بینانِ تنگ نظر، ابوتراب را از آنِ عالم ناسوت می دانستند، عالَمی که عطرآگین از قدوم مبارک حضرتش بود و از همراهی جنابش مسرور!