خدا

آنچه را خدای متعال می‌آفریند یا موجود مجرّد است (که در لحظه وجود تمام کمالاتی که برایش ممکن است دارا می‌شود) یا مادّی اگر مخلوق مجرّد تامّ باشد تمام کمالات وجودی را خواهد داشت و دیگر حالت منتظره‌ای برای او نیست و تحوّل و تغییر، انتقال از جایی به جای دیگر و امثال آن در او ممکن نیست، رشد و تکامل و ازدیاد کمالات در او فرض نمی‌شود هدف وجودی چنین موجود ...

و فرمود امام صادق علیه السلام : «اَلْعَجَبُ کُلُّ الْعَجَبِ مِمَّنْ یُعْجِبُ بِعَمَلِه وَ هُوَ لا یَدْری بِمَ یَخْتِمُ لَهُ».

زندگی مردان بزرگ خدا همیشه پرحادثه است، حیات درخشان امام حسن (ع) از پرحادثه ترین زندگی رادمردان تاریخ است، با این که بیش از 48 سال عمر نکرد، و بر اثر زهری که مزدوران معاویه به او خوراندند به شهادت رسید، ولی در همین دوران کوتاه، همواره با باطل گرایان حق ستیز در حال نبرد بود، در عصر پدر، دوش به دوش او با منافقان و منحرفان ستیز کرد، در جنگ های بزرگ ج ...

در منطق قرآن کریم، شکست و بدبختی در زندگی به ظلمات و خوشبختی و موفقیت به نور تشبیه شده است و تنها سه عامل می تواند انسان را از ظلمت شکست و بدبختی به نورانیت موفقیت و سعادت برساند

مجله:فرهنگ کوثر - شماره 36 در میان خانواده امام رضا(ع)و در محافل شیعه از حضرت امام جواد(ع)به عنوان مولودی پرخیر و برکت یاد می شود; چنان که صنعانی می گوید: روزی در محضر امام رضا(ع)بودم. فرزندش ابوجعفررا که خردسال بود. آوردند. امام فرمود: این مولودی است که برای شیعیان ما با برکت تر از او زاده نشده است.

تکامل انسان در قرب الهی است. هر چه انسان در مراتب قرب بالاتر رود، به همان نسبت روحش متکاملتر می گردد، تا جایی که به مقام فنا می رسد، یعنی توجهش از هر چه غیر خدا است منقطع می گردد

در براهین توحید دو برهان عقلی مطرح شد، برهان صرف الوجود و برهان وحدت و هماهنگی در عالم. یک برهان قرآنی و یک برهان فلسفی دقیق نیز با استفاده از آیه قرآن بیان شد که برهان تمانع بود

عشق به خدا میوه معرفت و شناخت به خداوند است، انسان هراندازه که نسبت به خداوند مهربان شناخت پیدا کند برعشق و محبتش افزوده می شود

محبت، در فرهنگ اسلامی معنایی بس والا دارد و شایسته است که محبت خوبان را در قلب خود جای دهیم؛ زیرا به هرچه محبت پیدا کنیم، به تدریج، با همان چیز، انس و الفتی ناگسستنی خواهیم یافت

توحید افعالی از منظر قرآن کریم یعنی هیچ مؤثّر بالذّات و سبب مستقلّی در عالم غیر از خدای سبحان نیست و آفرینش هستی، مالکیت، ربوبیت، رازقیت و ولایت که هر یک بر دیگری مترتّب است منحصراً از آنِ خدا است و فاعل دیگری همکار و یاور خداوند در انجام افعال نیست.