خداى-مهربان

آنچه در این شماره می آید، بررسی ـ رابطه انسان و خدا ـ در دعاهای عرفه امام حسین و امام زین العابدین علیهماالسلام است.

این طور نیست که ما در خداشناسی دستمان باز باشد و فکر ما بتواند هر جایی که می خواهد سیر کند. اگر در قلمروهایی که ورود به آن ممنوع است وارد بشویم نتیجه از دو حال خارج نیست یا خدا را انکار می کنیم یا یک موجود موهوم محدود ناقص را در ذهن خود به عنوان خدا تلقی می کنیم و هر دو حالت کفرو شرک است

به بهانه شبهای قدر تصمیم دارم از چیزهایی حرف بزنم که نیاز روزمره ماست، و هرروز با آنهامواجه ایم اما این روزمرگی ماراگرفتار کرده و از ضرورت آن غافل مانده ایم

محبت، در فرهنگ اسلامی معنایی بس والا دارد و شایسته است که محبت خوبان را در قلب خود جای دهیم؛ زیرا به هرچه محبت پیدا کنیم، به تدریج، با همان چیز، انس و الفتی ناگسستنی خواهیم یافت

ذات حضرت حقیقتى است که مطلقاً کثرت و تعدد و اجزائى براى او متصور نیست، ذاتى است که تجزیه به این جزء و آن جزء و به ذات و اسم و ذات و صفات نمى شود.

 َ إِلهُکُمْ إِلهٌ واحِدٌ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الرَّحْمنُ الرَّحِیمُ

ذکر خدا یعنى بیدارى دل نسبت به حضرت او در همه امور، توجه قلبى در رابطه با وجود مقدس حق در همه احوال.

کبریا و بزرگی از آن خداوند است

خداوند متعال برای تبیین حقایق غیبی و آشنایی و تعریف اذهان بشر با این امور، بر وی منت نهاده و این حقایق را در لباس تمثیلات و تشبیهات و در لباس محسوسات و ملموساتی که دسترسی به آن ها و فهم و درک شان برای عقول بشری امکان پذیر است، ارائه می دهد

از آنجا که قدرت و فرمانروائى حضرت حق بى نهایت و چنین قدرت و فرمانروائى فقط در انحصار اوست، و هر قدرت و فرمانروائى شعاعى بسیار بسیار اندک از قدرت اوست و استقلال و اطلاقى ندارد، پس تصرف مطلقه و همه جانبه در هر امرى فقط و فقط در حیطه اراده، و در دست اوست، و بر این اساس بدون این که چون و چرائى در کارش راه یابد، حق اعتراضى بر کسى ثابت باشد، آزاد است که ...