رسول-اللّه

مدینه رحمت، آغازین سال هجرت را به تماشا نشسته است. مهاجران، چه عاشقانه از خانه و وطن چشم پوشیده و اقامت در شهری غریب را پذیرفته اند!

«الصَّبْرُ عِنْدَ الصَّدْمَةِ الْأُولی» صبر آن بود که به حال اوّل کند؛ یعنی چون سختی به وی رسد، به نفس و مال صبر کند نه آن که اندوهگین ایستد و آن چه تواند کردن از فریاد و هرزه بکند و خدای تعالی را بیازارد و چون آتشِ حدّتش فرو نشیند، گوید: من صابرم.

* سوگند به خدایی که جان من در دست قدرت اوست، هیچ دشمنی برای انسان دشمن تر از خشم و شهوت وجود ندارد، پس این دو را ریشه کن و مغلوب ساخته و فرو نشانید.

رسول صلی الله علیه و آله وسلم مردی بزرگ بود؛ رویش افروختی چون افروختن ماه شب چهاردهم و درازتر از مردی میانه بالا و کوتاه تر از مردی دراز

ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد دل رمیده ما را انیس و مونس شد

رسول صلی الله علیه و آله می گوید: جبرئیل علیه السلام مرا بشارت داد و گفت: خدای تعالی می گوید هر که صلوات دهد بر تو، من صلوات دهم بر وی، و هر که سلام فرستد به تو من سلام فرستم بدو.

بدان که حضرت جلّت از عنایت بی علت خواجه صلی الله علیه و آله را نسبت از آدم و آدمیان منقطع می کند و نسبت او با عالم نبوت و رسالت درست می گرداند که «ما کانَ مُحمّدٌ اَبا اَحَدٍ مِن رِجالِکُم وَ لکِنْ رَسولَ اللّه ِ وَ خاتَمَ النَّبِیِّینَ»

خدای تعالی در قصه آدم گفت: «وَ عَصی آدَمُ رَبَّهُ فَغَوی» گناه آدم پدید کرد و در قرآن ذکر کرد. و در قصه نوح گفت: «فَلا تَسْأَلَنَّ ما لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ»

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: «یوم یأتی بعض ایات ربّک لاینفع نفسا ایمانها.

خداوند، معبودی جز او نیست. او زنده پایدار است