درمیان تشیع، به فرزندان یا فرزندزادگان ائمه اطهار(ع)، «امامزاده» می گویند و اصطلاحا از باب ذکر حال و اراده محل، به مدفن و مزار متبرک آنان و بزرگان سادات که در سراسر شهرها و روستاهای ایران پراکنده است، واژه «امامزاده » اطلاق می گردد (ورجاوند، 1357، ج2: 392).
